Deel 3 van 3, Pieter werken in de omgeving van Corryong!

Working is different than celebrating Holiday!!!

Deel 3 van 3, Pieter werken in de omgeving van Corryong!

Wat een update deze keer. Drie verhalen ipv één en dan ook nog eens van 4 verschillende mensen. Wat hebben jullie lezers toch een mazzel.

Ik ben natuurlijk heel goed in kort en bondig schijven, zoals jullie al in eerdere verhalen hebben kunnen merken, dus zal de periode met Eline en Gemma overslaan. Dit is nu al 2 keer beschreven, daar zal ik jullie echt niet meer mee lastigvallen.

De periode dat Elke, Eline en Gemma aan het reizen waren heb ik een poging gedaan om mijn doel van deze reis te realiseren. Mijn doel was werkervaring opdoen in Australie om te zien hoe het echte leven is.
Aangezien ik mijn werkvisum niet heb gekregen moest ik dit op een andere manier achterhalen. De website Helpx heeft mij uitkomst geboden. Hierop staan mensen die een bed en eten aanbieden voor gemiddeld 4 uur werk per dag. Omdat ik hier geen geld voor krijg, geldt dit niet als werken en mag dit wel met mijn toeristenvisum.

Een periode van 4 weken wilde ik overbruggen (zodat Elke met familie geen last van mij hadden) op 2 vershillende locaties, zodat ik verschillende gebieden en families zou leren kennen. De eerste was in Corryong, een dorpje op de grens van de staat Victoria en New South Wales, zo`n 5 uur rijden van Melbourne. De was een oude forelboerderij die door de bosbranden in 2003 deels verwoest was. Daarna was er ook niets meer aan gedaan dus je kon er bijna niet meer lopen. Wendy, de dame waarbij ik verbleef, heeft het in 2007 gekocht en is nog steeds bezig om alles netjes te krijgen.
De tweede was Healesville, zo`n 1 rijden van Melbourne. Deze familie heeft een lavendel boederij en een B&B.

Na een gezellige en leuke tijd met Elke, Eline en Gemma over de Great Ocean Road en Melbourne was het voor mij tijd om alleen verder te gaan.
Ik wil toch nog ff iets kwijt over de tijd die wij samen hebben gehad. Allereerst mijn verjaardag. Het was echt super om je verjaardag te vieren aan de andere kant van de wereld op een mooi plek met mooi weer. Alleen wel jammer dat ik 30 werd en dat ik iedereen van thuis hierbij moest missen. Ik had nog wel iedereen uitgenodigd, maar de dure aussie dollar en de dure tickets deed dat de nek om. Met de groep die er wel waren, heb ik een leuke verjaardag gehad die ik nooit meer zal vergeten.
Als tweede het reizen met Eline en Gemma (en Elke natuurlijk). Het was echt super leuk om mensen van Nederland, en dan ook nog eens je schoonfamilie, op te halen op het vliegveld. We hebben echt een leuk stuk van Australie gedaan. Het was voor mij de derde keer dat ik de Great Ocean Road deed, maar hij is nog niet gaan vervelen.
Ook de tijd is Sydney was geweldig en ik denk dat ze in 4 weken veel van Australie hebben gezien. Door het rijden met de auto door het binnenland hebben ze ook het echte Aussie leven gezien.
Sorry van deze zijstap, maar wil de het toch ff vertellen.

Waar was ik ook alweer. Oja: Alleen in Corryong. Ze hebben mij op de trein gezet naar Albury en na een lange rit zou ik opgehaald worden door Wendy, toen nog een onbekende vrouw, die ik alleen via de mail had gecontact, maar we hadden elkaar gevonden op het station, dus het avontuur kon beginnen.
We zijn naar Wendy`s moeders (Gwen) huis gegaan in Corryong. Daar ben ik gebleven en is Wendy gaan werken. Helaas was Gwen niet thuis, dus moest ik mij zelf maar even vermaken. In een huis van een vreemde in een vreemde stad. Maar het voelde goed en uiteindelijk ben ik nog regelmatig bij Gwen geweest. De volgende dag moest ik natuurlijk wel werken voor mijn eten en bed. Ik heb de tuin van Gwen weer netjes gemaakt. Bomen en struiken gesnoeid en zelfs bomen helemaal weggehaald. Dat allemaal met een handzaagje. Verder had ik nog wat tijd om Corryong te verkennen. Daar was ik dus in 39 minuten mee klaar. Eén hoofdstraat en ook nog straten daarachter, maar daar had ik niet te zoeken.

Het echte werk zou beginnen op het stuk grond `Nariel`, van Wendy (nog 42 km van Corryong). Mijn telefoonsignaal was ik onderweg van Albury naar Corryong als snel verloren, dus het begon steeds meer op de middle of nowhere te lijken.
Wendy heeft daar echt een mooie lap grond. Er stromen 2 beekjes doorheen en er is veel flora en fauna. Hier heb ik denk ik 1,5 week doorgebracht. Meeste tijd was ik daar alleen, omdat Wendy moest werken. Er was genoeg eten en er was genoeg te doen, dus heb mij daar prima in mijn eentje vermaakt. Over luxe had ik ook niet te klagen. Er was namelijk internet, tv, dvd en airco. Vooral het internet was voor mij deze periode relevant, maar daar kom ik later op terug.
Om het verhaal toch iets korter te maken zal ik mijn werkzaamheden ff achter elkaar zetten en niet helemaal uitschrijven (zoals jullie gewend zijn). Het bestond uit veel bomen snoeien, kanaal leeg scheppen, gras maaien, struiken snoeien, tractor rijden en met meeste werk was toch wel alle takken opruimen die ik eraf gehaald had. Klinkt niet veel maar het is dan ook niet een gemiddeld tuintje zoals in NL.
Het meeste relaxte was toch wel het zijn op Nariel, de omgeving, de vogels, kangaroo`s en het zelf plukken van fruit voor mijn ontbijtje. Eenzaam was het soms wel, maar als het voor tijdelijk is, is dat goed te doen.
Naast mijn tijd die ik voor Wendy op Nariel heb gewerkt heb ik ook nog andere vrienden geholpen. Zo heb ik Andrew geholpen met het maken van een schouw van steen en platen aan de buiten kant van zijn vakantiehuisje. Terry, de vriend van Wendy, heb ik geholpen met het injecteren van zijn schapen en ben begonnen met het netjes maken van zijn tuin.

Naast werken heb ik ook ontspannen dingen gedaan; ben nog gaan golfen met Gwen, we zijn uiteten geweest in Corryong en de laaste paar dagen ben ik met Gwen naar tractorpulling geweest. Hier deed één van de dochters, Raeleigh van Wendy aan mee. Was een hoop herrie, maar wel leuk om een keer gezien en meegemaakt te hebben.
Met de andere dochter, Carina, en een paar vrienden zijn we daarna nog naar 2 kroegen gegaan om een paar biertjes te doen. De volgende dag hebben Carine en haar man de omgeving waar zij wonen laten zien. Verder hebben we de rest van de dag met hun vrienden doorgebracht. Leuk om zo opgenomen te worden in een vriendengroep. Dit was alweer mijn laatste dag. De volgende dag vroeg vertrokken om de trein van 12 uur te pakken die mij in 8 uur naar Elke, Eline en Gemma zou brengen in Sydney.
Het is een hele leuke ervaring geweest die echt toegevoegde waarde heeft voor mijn reis. Als we budgetair niet goed zitten is dat altijd een optie. Je ziet een gebied goed, leert veel mensen kennen en de kosten zijn laag.

Nu denkt de oplettende lezer. Waar is Healesville in dit verhaal gebleven? Klopt, dit is niet door gegaan. Ik had namelijk een mail gekregen van Manpower USA, mijn vorige werkgever. Ze zochten in Australie nog iemand die ze kon helpen. Aangezien NL veel verder was met dit project , dachten ze aan mij. Ik heb veel contact met ze gehad en iedere keer kwamen we een stapje verder. Manpower Australie wilde mij uiteindelijk hebben (na veel vragen en een referentiecheck )en het contract was uiteindelijk getekend. Zij zouden een sponsorship visa aanvragen, zodat ik wel in Aus zou mogen werken.
Je kunt je voorstellen hoe gelukkig ik was, dat het uiteindelijk toch nog zou gaan lukken. Het zou om een periode van 3 maanden gaan. Na overleg met Elke, die dan deels alleen zou gaan reizen, zou alles helemaal goed komen. Dit is ook de reden dat ik niet naar Healesville ben gegaan.
Uiteindelijk is dit alsnog niet doorgegaan. Het verkrijgen van het visum is toch lastiger dan Manpower en ik dachten. Met mijn huidige visum moet je in het buitenland zijn om het sponsorship visum aan te vragen. Dit zou betekenen dat ik 4-6 weken naar het buitenland moest om hierop te wachten. Dit paste niet in ons reisschema die wij al aan hadden moeten passen om het werken uberhaupt mogelijk te maken.
Op zijn zachts gezegd was dit vervelend, want had ik mij hier voor de tweede keer op verheugd en nu gaat het weer niet door. Misschien moet ik in de toekomst maar gewoon in NL blijven!!!

We zijn nu weer aan het reizen en dat is zo`n slecht alternatief niet. Wel jammer dat het alleen naar regent sinds wij zijn vertrokken uit Sydney een week geleden. Hopelijk krijgen we mooier weer als wij naar het noorden rijden. We kunnen nog zo`n 1000km richting Cairns, dus ergens zal daar wel de zon schijnen.

Dit was het laaste verhaal van deze 3-luik. Er is in de afgelopen maand veel gebeurd, maar nu is alles weer gewoon; we zijn weer lekker aan het reizen met zijn tweeen.

Groetjes,

Pieter