Lieve lezers,

Drie weken na ons laatste avontuurlijk verslag over Indonesie, schrijf ik dit verslag vanaf een hemels paradijs; Fiji! Helaas nog geen nieuws over onze belevenissen op Fiji (we doen hier ook niets), maar een terugblik op ons bezoek aan Nieuw Zeeland.

Nieuw-Zeeland, voor ons beiden geen onbekende bestemming, maar een terugkeer naar een land dat ons een goed gevoel geeft. Pieter heeft tijdens zijn vorige wereldreis zes weken mogen genieten van het Nieuw Zeelandse natuurschoon en ik heb er 2,5 jaar geleden familie bezocht en rondgereisd samen met mijn ouders en zusje. Het hebben van familie in het buitenland bleek ook dit keer weer zeer handig. We werden vanaf het vliegveld van Auckland opgepikt door mijn oud-tante Jos en haar zoon Derek. Al 60 jaar geleden verhuisd naar Nieuw Zeeland, maar nog zo Nederlands als een patatje met. We waren zeer welkom om bij haar een aantal nachten door te brengen. Dit was erg praktisch aangezien we Auckland graag wilde verkennnen en ook de Worldcup Rugby van dichtbij mee wilde maken.

Prachtig Nieuw Zeeland

De openingceremonie van de worldcup hebben wij op televisie gezien en het vuurwerk was prachtig vanaf een balkon met uitzicht op de stad. Nieuw Zeeland heeft weinig ervaring met het organiseren van evenementen en met een inwoneraantal van 4,5 mln is het een flinke opgave om een infrastructuur op te zetten voor een worldcup dat vele toeristen en fans aantrekt. Er was dan ook een enorme heisa over het falen van het treinsysteem in Auckland op de avond van de opening en tevens ook de eerste wedstrijd. Ze hadden op 60.000 bezoekers gerekend in de centrum. Ik weet niet precies hoeveel mensen er in de stad waren, maar alle straten stonden vol met All Blacks fans (voor de rugby leek; dit is Nieuw Zeelands trots) en vele andere nationaliteiten. Een enorme miscalculatie, want alleen al in het stadion Eden Park passen 60.000 bezoekers. Wij waren gelukkig het centrum uitgevlucht voor de opening, maar de sfeer in de middag deed me wel denken aan de oranje-gekte. Toch is zwart niet zo een feestelijke kleur als oranje.

De drie weken in Nieuw Zeeland hebben we niet al te ver vanaf Auckland besteed. Met een huurauto zijn we eerst richting het Noorden (Northland) getrokken en daarna hebben we nog een aantal dagen in de Coromandel vertoefd. Om te beginnen zal ik iets vertellen over het Northland. Een stuk van Nieuw Zeeland dat de meeste toeristen meestal laten zitten omdat men graag meer tijd op het Zuidereiland willen besteden. Dit is heel erg jammer, want op een hele korte afstand kan je vele prachtige plekken vinden. Het is een gebied met o.a. prachtige stranden, Teletubbie weiden, eilanden, ENORME duinen, historie en de grootste en oudste bomen die te vinden zijn op de zuidelijke halfrond. De verwachting was dat het wel toeristisch zou zijn door de Worldcup, maar we hebben bijna alle nachten alleen in de hostels doorgebracht. De prijzen lagen laag en daarvoor kregen we ook nog eens een privekamer. Bijna dezelfde faciliteiten als een B&B, maar dan 3x goedkoper. Helaas werkte het weer de eerste dagen niet zo mee. Gelukkig bleef de regen beperkt tot de nachten en de momenten dat we in de auto zaten. Via de westkant zijn we omhoog gereden en hebben we een bezoek gebracht aan Waipoua Forest Park met Kauri trees. De bomen die wel 2000 jaar oud kunnen worden. De oudste die we bezocht hebben is de Tane Mahuta en is zo groot dat je er wel een brandweerauto in zou kunnen parkeren (omvang van 14 meter). Hij zag er trouwens nog goed uit voor zn leeftijd. Jezus is toch al een tijdje dood.

Het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland is Cape Reinga, een plek waar twee zeeen bij elkaar komen en dit in de stromingen te zien is. Daarnaast geloven de maori dat het een spirituele plek is waar de geesten van de overleden de poort naar de ‘underworld' betreden. Het was er erg winderig, maar zonnig dus een prachtige plek om uit te waaien en fotos te maken bij het miniatuur vuurtorentje.

Cape Reinga

De 4 dagen terug naar Auckland hebben we kalm aan gedaan en zijn dit keer via de oostkust van de peninsula gereisd. Er is veel historie in dit gebied, omdat er veel Maori in deze streek wonen en tevens de Engelsen ‘geland' zijn in de buurt Russell. Daarnaast is ook de Rainbow Warrior (het schip van Greenpeace) gebombardeerd door de Fransen, reden genoeg om het monument te bezoeken. Het gebied wordt aangeduid als de Bay of Islands. Het staat er vol met vakantiehuizen en jachthavens. Kijkende naar het landschap is dit goed te begrijpen. Helaas is hier de recessie ook ingetreden en staat er vele miljoenen-villas te koop. Dus als je nog een vakantiehuis voor een prikkie zoekt...

Na het Northland konden we een aantal dagen gebruik maken van het vakantiehuis van familie in de Coromandel. Geen zomer, maar in het lenteweer toch met de korte broek kunnen lopen. Het huis was voorzien van alle luxe dus we zijn goed aan het koken/bakken geslagen, getennist met een prachtig uitzicht en hebben de rugbywedstrijden via SKY gevolgd (alleen de commerciële zenden op primetime uit, met uitzondering van de maori-zender die het die ook live mag uitzenden). Naast het luieren hebben we ook nog iets cultureels gedaan, namelijk het nemen van een treintje door de bergen. Het smalspoortje is aangelegd door één man die een pottery had, klei zocht in de omgeving, en helemaal gek was van treinen. Het is nu een toeristische attractie nadat hij 30 jaar heeft gewerkt aan het traject. Op de route lag ook de Cathedral Cove een uitgesleten ruimte aan de kust die, zoals de naam al doet vermoeden, doet denken aan een Kathedraal. Nu genoeg gekletst over al die mooie dingen van Nieuw Zeeland die je echt zelf zou moeten zien!

Treintje!

Terug in Auckland waren wij klaar voor de wedstrijd Nieuw Zeeland tegen Frankrijk. Een topper op papier, maar ook een mooie test om te zien of de All Blacks op het juiste niveau zitten. Helaas hebben wij geen kaarten toegewezen gekregen voor deze match, dus mochten wij de wedstrijd zien op een groot scherm in de Fanzone om zo de sfeer te proeven! Tussen duizenden fans hebben wij de wedstrijd gevolgd en met positief resultaat, want de Fransen waren een schijntje van hetgene dat men verwacht had. Wij kunnen met trots zeggen dat we nu een groot deel van de regels begrijpen (je hebt natuurlijk gewonnen als je meer punten hebt gescoord dan je tegenstander, duh. Dit kan door de bal hoog tussen de palen te schieten of het behalen van een TRY, dan wordt de bal over de achterlijn neergelegd en dat levert dan 5 punten op. Schiet je daarna de CONVERSIE tussen de palen dan krijg je er 2 punten bij). Levendige sport die je pas echt gaat waarderen wanneer je de regels begrijpt. Tot die tijd is het een aggressieve sport met veel beuken/duwen/tackelen en domweg je hoofd op plekken steken waar jeje met een normaal stel hersenen niet aan zou wagen.

Fiji-Samoa

Gelukkig waren we wel in het bezit van 3 kaarten voor de wedstrijd Fiji-Samoa. Drie omdat er misschien een vriend van Pieter aan zou haken. Als we de kaarten voor de All Blacks hadden gekregen dan was hij vast wel gekomen. De extra kaart is gebruikt door een achterneefje dat een enorme sportfanaat is en dit wel graag mee wilde maken. In beide landen is rugby de nr. 1 sport en daarnaast kunnen ze het ook nog een beetje. 30 grote kerels stonden op het veld om 60.000 supporters (een uitverkocht Eden Park) te vermaken. Met de opening van de wedstrijd doen allebei de landen normaal gesproken een Haka. Nu konden ze hun oorlogsdans ten uitvoer brengen tegenover elkaar. Een kippevelmomentje! We gaan proberen het filmpje op de site te plaatsen. Samoa had een makkie aan Fiji, hoewel Fiji een aantal keer bijna tot een try kwam. Een enthousiast publiek maakte het een hele leuke ervaring. Zo aggressief als dat de sport lijkt, zo vriendelijk zijn de supporters en zelfs gemixt door het stadion.

De laatste dagen hebben we nog genoten van Auckland en wat quality time met tante Jos. Een verre tante die ons een zeer welkom gevoel gaf en ons 10 dagen heeft ‘verzorgd'.

Op de foto in st Heliers met Tante-Jos

Zoals ik al vertelde is Fiji de meest ontspannen bestemming van onze reis en gaan wij genieten van de bounty eilanden die je in 15 minuten kan rondlopen.

Check ook het vorigeverhaal We are Coming home voor meer gegevens over onze thuiskomst!

Dikke kus, Elke en Pieter