Salamat datang familie en vrienden,

Dit om maar even op zijn indonesisch te beginnen, want we hebben 2 maanden om ons te verdiepen in de indonesische cultuur en natuur. Vanaf Darwin zijn we naar Bali gevlogen om even te acclimatiseren en wat spullen achter te laten voordat we door zouden vliegen naar Sulawesi (het voormalige Celebes).

Het zou nog 2,5 week duren voordat we Pieters familie (Kees, Inge en Geertje) na 9 maanden weer reallife zouden zien. Nog wel voldoende tijd om Sulawesi door te reizen van Zuid naar Noord, maar voordat we naar Makassar afgereisd zijn, hebben we stiekem 2 nachten besteed in de accomodatie die Pieters ouders voor zichzelf geboekt hadden. Zij hebben namelijk eerst 11 dagen vakantie gevierd in Sempidi, voordat we in Sanur zouden samenkomen. Samen met onze overbodige spullen hebben we een flesje Australische bubbels achtergelaten om hen welkom te heetten (ze waren erg verrast).

Huisje in Sempidi

Zuid-west Sulawesi

In Makassar begon onze Sulawesi beleving. Een letterlijke beleving, want we hebben veel bijzonders gedaan en gezien. Vanuit Makassar zijn we snel naar Panta Bira vertrokken. Er was in Makassar niet veel te zien, behalve het Fort Rotterdam. Het fort staat nu in de stijgers en geeft nu nog iets weer van de Nederlandse koloniale tijd. Nu is dit niet helemaal correct, want Nederlandse woorden kom je wel veel tegen, zoals; kantor, Notaris, kamar, sprei, jurk, rok en handoek. In hele kort tijd waren we al snel weer helemaal thuis in Azië, de wegen met chaos, scooters en metname gaten in de weg voelden als vertrouwd aan. Een hel van een rit bracht ons in Pantai Bira, een paradijsje in Zuid-west Sulawesi. Een prachtig strand, vissersbootjes en een klein dorpje met een aantal guesthouses bracht ons goed in de stemming om het eiland verder te ontdekken. We hebben een volle dag besteed in Bira en ontspannen gezwommen en wat gewandeld in de omgeving. Tijdens de wandeling kwamen we een scheepswerf tegen die nog op traditionele wijze houten boten bouwt, zonder dat er een spijkertje aan te pas komt. We waren zeer onder de indruk van deze enorme boten.

Fort Rotterdam in Makassar, Sulawesi

Met de jongelui op de foto

Vakwerk!

We zijn een gewillig slachtoffer van het mobiele-telefoon-foto-terrorisme. We worden vele malen per dag gevraagd op de foto te gaan met een indonesische vrouw / man / familie / jongens / tienermeisjes / moslimvrouwenclub. Ze zijn allemaal in het bezit van een mobieltje en willen dan samen met een ‘blank' iemand op de foto voor het thuisfront (denken wij). Natuurlijk maken wij ook gretig gebruik van de kans om onze camera voor dit doeleinde te gebruiken.

De volgende bestemming zou de streek Tana Toraja zijn, maar daar moest nog wel even voor afgezien worden. We hadden de wegenstructuur lichtelijk onderschat en het kostte ons twee volle dagen voordat we in de beroemde streek zouden aankomen. Gelukkig konden we halverwege overnachten in Sengkang. Het was bij aankomst nog vroeg genoeg om aan het einde van de middag een bezoekje brengen per longboat aan het drijvende vissersdorp Salotangah op het meer Danau Tempe. We konden, tijdens een kopje thee met pisang goreng (fried banana)op een drijvend huis, genieten van de zonsondergang. Het was heel knus (samen met een tiental andere toeristen, die ook ineens opdoken).

Tana Toraja

Na wederom een hele dag in een Kijang (indonesische naam voor een 8 persoons Toyota, die soms volgepropt wordt met 12 personen + bagage) kwamen we aan in Rantepao, de grootste plaats in Tana Toraja. Deze streek ligt op een hoogte van ongeveer 1000m en staat bekend om grote/lange begrafenissen ceremonies met offers, rotswandbegraafplaatsen en traditionele beschilderde bootvormige woningen. Troffen wij het even dat we er in het begrafenisseizoen waren! Zo kwam het uit dat we precies op mijn verjaardag een dagtrip hadden naar een van de begrafenissen. We startte de dag met een bezoekje aan de veemarkt, waar de buffalo's klaar stonden en varkens klaar lagen voor verkoop. Deze dieren worden door vrienden en bekenden gekocht om aan te bieden aan de familie van de overledene. De prijs van een buffalo is ongeveer 20 mln Rhoepia, ofwel zo'n 1800 euro, en van een varken 1 mln. De zeldzame albino buffalo kan zo'n 200 mln kosten en is een topstuk om aan te bieden. Deze tradities zijn totaal verschillend en moeilijk te omvatten voor ons westerlingen. De geluiden van de krijsende varkens gaan door merg en been. Deze manier van begraven is weggelegd voor de oudste generatie van een familie en dan moet de familie ook welgesteld zijn. Het kan soms een jaar duren voordat de begrafenis plaatsvindt omdat er veel georganiseerd moet worden. Er worden vaak honderden mensen verwacht en soms helemaal vanuit Jakarta (de reiskosten worden zelfs vergoed). Hindu, Christen of Moslim, bij de begrafenistraditie maakt dit geen verschil. Hierbij wat fotos om een beeld te geven van de grootsheid van zo een uitvaart. Toeristen zijn zeer welkom en hier wordt dan ook goed gebruik van gemaakt. Het voelde wel een beetje ongemakkelijk om daar aanwezig te zijn, maar dit werd al snel teniet gedaan nadat een familielid ons welkom heette. Het is wel de gewoonte een kado aan te bieden aan de familie, maar daar had onze gids voor gezorgd. Wij hebben sigaretten gegeven aan de familie, maar dit had ook een pak suiker kunnen zijn. Het was een bloederig gebeuren en vooral erg druk. Het daadwerkelijke slachten van de buffalos hebben we (gelukkig) gemist, maar we hebben wel de restanten te zien en een varken in het hart gespiest zien worden. Het was een indrukwekkende ochtend!

Op de markt liggen de varkens te wachten tot ze verkocht worden

De middag hebben we besteed aan de rotswandbegraafplaatsen. Deze manier van begraven komt metname in deze regio voor. Er worden gaten uitgehakt in de wanden en daar dan de kist ingezet. Op een balkonnetje voor de deurtjes naar de kisten worden er poppen geplaatst die een kopie zijn van de overledene. Soms zijn deze poppen levensecht.

Aan het einde van de dag hebben we een bezoek gebracht aan een dorp met traditionele bootvormige woningen. Deze woningen zijn echt vakwerk en een bijzondere verschijning in het landschap. Het kost heel veel tijd om de versieringen op de woningen te schilderen. Soms vraag je je wel eens af waarom ze zoveel energie en geld in dit soort dingen steken. Net als de begrafenissen zit er overal een betekenis achter. Ze hebben het woord efficienty niet uitgevonden en geloven er heilig in dat ze alles voor het hiernamaals doen.

Bloed en veel gekrijs van de varkens

Bootvormige daken bij traditionele woningen in tana toraja

Wand met poppen voor gaten waar de kisten inliggen

Togean Islands

Een lange trip van 32 uur te bus/auto en boot bracht ons op de meest tropische plek van onze reis tot nu toe. Samen met een groepje medereizigers hebben we een hel van een tocht gemaakt om op het eilandje Pulau Kadidiri te komen om daar een aantal dagen uit te rusten en te duiken. Samen met circa 60 andere toeristen hadden we een eiland voor onszelf om vanuit onze hangmat te genieten van het uitzicht op een blauwe lagoon. Zon, zee en strand waar je normaal van droomt. Snorkelen vanaf een paar meter van het strand en dan ook nog voorzien worden in al het eten en drinken. We hebben een aantal duiken gemaakt en vooral niet al te veel gedaan. De watertemperatuur was zo'n 29 graden en alle dagen een heerlijk zonnetje. Ik kan veel omschrijven, maar de fotos zeggen alles.

Pulau Bunaken
Na wederom een lange tocht gemaakt te hebben van zo'n 10 uur per boot en daarna 12 uur per auto kwamen we aan op het noordelijkste punt van Sulawesi, Manado. Samen met onze nieuwe franse vriend Benoit maakten we de tocht per public ferry van Manado naar Pulau Bunaken. Benoit had dezelfde plannen en wij vonden het wel gezellig om wat tijd met hem te besteden. We vonden een geschikte locatie om een aantal dagen te vertoeven; een hutje aan het strand zo'n 40 meter van het mooiste koraalrif wat we tot nu toe gezien hebben. Een paradijselijk stukje rif met bizar veel vissen en prachtige kleuren. Ook hier hebben we nog een tweetal duiken gemaakt langs een wand die een aantal km naar beneden loopt. Natuurlijk zijn wij niet dieper gegaan dan de toegestane 30 meter! Er was een flinke stroming, dus we werden lekker meegenomen en hoefde niet meer te doen dan kijken en genieten.

Bali

Vanaf Manado zijn we terug naar Bali gevlogen en werden we opgewacht door Kees en Inge. Ontzettend leuk om elkaar weer te zien na 9 maanden. We hadden elkaar heel veel te vertellen en konden dit mooi doen tijdens een lunch vlak voordat we Geertje van het vliegveld moesten halen. Samen met de familie van Ruiten (helaas zonder broer Maarten en vriendin Lisa) hebben we een heerlijke tijd gehad in en rond Sanur. Ik zal niet teveel ingaan op deze tijd, want we hebben Geertje, Kees en Inge ook gevraagd een kort verslagje te maken. Deze volgen spoedig! De villa die Kees en Inge gehuurd hadden was prachtig en met een lekker zwembad erbij vermaakten we ons goed in en rond het huis. We hebben tweemaal een uitstapje gemaakt met een chauffeur om wat Balinese cultuur op te snuiven. Onze dagen bestonden metname uit ontbijten, boekjes lezen, zonnen, uitgebreid lunchen, boodschappen doen en op de fiets door Sanur rondcruisen. Heerlijk!

Met de familie op de foto

We beseffen dat we geluksvogels zijn dat we zoveel bijzonders kunnen zien en meemaken. We genieten nog steeds van alle indrukken, hoewel het ontspannen weekje op Bali ook echt wel even nodig was. Familie, een goed bed, een echte douche, comfort, lekker eten en rust kwam als geroepen!

Er wordt ons regelmatig gevraagd hoe we het zolang in elkaars nabijheid uithouden. Dit gaat eigenlijk allemaal vanzelf. We hebben altijd veel leuke dingen in het vooruitzicht en zijn allebei de moeilijkste niet. De laatste tijd wordt er al wel wat meer gesproken over hoe het leven in Nederland weer opgepakt gaat worden. Het vinden van een baan en het samenwonen zijn dan de volgende uitdagingen!

Op 8 augustus zijn wij en Geertje uitgezwaaid door Kees en Inge om nog een aantal weekjes met zn drieen te reizen. De eerst volgende bestemming is Lombok, het volgende eiland in de Indonesische archipel...

Dikke kus,

Elke & Pieter

PS: Nog meer fotos te vinden onder het kopje FOTOS!

Het verslag van Kees en Inge is ook te lezen op onze website