Weerzien op Bali

Met dit reisverhaal voldoen we aan onze verplichting, die hoort bij een week optrekken met Pieter & Elke. Er stond al een verrassing te wachten tijdens onze eerste week bijkomen van onze werkstress in Sempidi op Bali. In de 15 kilo bagage voor NL zat een fles Australisch bubbles van Elke & Pieter verstopt. Zonder dat wij dit wisten hadden ze onze vakantiebestemming voor 2 nachten geboekt en waren net voordat wij er aankwamen alweer vertrokken naar Sulawesi. Met meest spannende moment was natuurlijk op zondag 31 juli, 10.00 uur: dan zouden we echt Pieter & Elke vasthouden op de luchthaven van Bali. Alsof ze niet zijn weggeweest, zo vertrouwd was het om weer met ze om te gaan. Nu merk je wat je die 10 maanden hebt gemist: de humor en elkaar een beetje plagen. Na een echte Indonesische lunch in Sanur en een beetje verkenning van de villa waar we de komende 9 dagen zouden vertoeven hebben we Geertje van de luchthaven opgehaald. Geertje heeft niet alleen haar broer en haar vriendin 10 maanden niet gezien; ook de verhalen over 5 maanden Afghanistan moesten verteld worden.

Nu was ons reisgezelschap compleet. Reizen was natuurlijk niet de eerste behoefte van P&E. Gewoon even een weekje ontspanning, een eigen thuis hebben met je eigen familie en gewoon de verhalen delen die je tussen de reisverhalen toch niet leest. En natuurlijk een warme douche, een zacht 2-persoonsbed, schoonmaakster en een zwembad is pure luxe.

Dan zijn er nog de momenten van de gezamenlijke maaltijden, uit eten gaan en elkaars foto's bekijken. Toch hebben op Bali ook uitstapjes gemaakt. We hebben 2 dagen een chauffeur tot onze beschikking gehad waarmee we naar Ubud (stad als centrum van Balinese kunst en kitch (souvenirs). Kuta (waar Australische jongelui uit hun dak gaan,) en dan de vele sawa's (rijstvelden), tempels (sarongs als verplichte kleding) en de traditionele dansen (Barung en Apendans/vuurdans).

Foto 1: Voor de apen/vuurdans

Foto 2: Onze kinderen gaan uit hun dak bij de zonsondergang op het strand van Kuta.

Verder is het goed om wat van onze eerste week te vertellen in Sempidi. Hier werden we opgenomen in een familie die onze in de ceremonies betrok van het Banjar (dorp/straat). We zijn verkleed als echte Balinezen bij respectievelijk de Banjaar offergaven aan goden en voorouders, crematies vanuit 2 verschillende ‘kasten' en een ‘tandvijlceremonie' geweest.

Foto 3: Gekleed in traditionele kleding

Het is leerzaam geweest om deze cultuur te ervaren. Het gaat in tegenstelling tot de westerse cultuur niet om het doel zelf maar om de weg ernaar toe. Het voorbereiden van de ceremonie en de offergaven neemt dagen in beslag en in net zo belangrijk als de offergave zelf. Het offer wordt na de ceremonie gewoon opgegeten of uitgedeeld. Het uitoefenen van het geloof van de hindu vraagt veel tijd van de mensen. Daar staat tegenover dat arbeid niets kost, er geen werkeloosheid is en dat de grond in Bali zo vruchtbaar is dat men van eigen boden kan leven.

Er is geen race van meer en beter met zo min mogelijk arbeid tegen hoge kosten. Maar de Balinezen leven voor elkaar en daarbij spelen de ceremonies een belangrijke rol. Daarbij accepteert men de dag zoals deze komt. Lachende gezichten en gastvrijheid leveren meer toeristen op dan wanneer je ze als melkkoe behandeld.

Tot slot nog een antwoord op de vele vragen hoe Pieter en Elke het samen uithouden.

Onze indruk is dat een reis met 'ups en downs' een sterkere band en onderlinge afhankelijkheid oplevert dan menig echtpaar met een status van ruim 30 jaar huwelijk achter de rug. Wat we ervaren hebben is:

- Geven en nemen van elkaars wensen en nukken;

- Vertrouwen en respect bij elkaars beslissingen en keuzes

- En vooral genieten van elkaars aanwezigheid.

Een goed team!

Na een emotioneel afscheid hebben we Elke, Pieter en Geertje zien vertrekken naar de boot op weg naar hun volgende etappe (Lombok en Flores).

Foto 4: Vertrek Elke, Pieter en Geertje

Het is nu aan Geer om deze reisverhalen te schrijven.

Groeten, Kees & Inge