Part 4, Gibbon Experience

De bus hadden we gehaald en na 12 uur slapen kwamen wij aan in Huay Xai, de basis van de Gibbon Experience. Hier hadden wij van tevoren al veel over gehoord en gelezen. Maar ook verhalen van mensen onderweg waren alleen maar positief. We haddden er dus weel zin in. Het dorpje stelde niet veel voor (de enige reden dat de mensen hier komen is de Gibbon Experience of om de grens met Thailand over te gaan, dus maar beetje rondgelopen, wat spullen gekocht en optijd ons bed opgezocht.
De grote dag brak aan; om 8.00 uur moesten we verzamelen en zaggen we onze 6 andere groepsgenoten, Elin en Amanda (S), Carol en George (UK), Katharina en Fabian (D), voor de komende 3 dagen. Na een instructievideo en uitleg over de Gibbon en het National Park de pick-up truck in, 4 in de auto en 4 achterin de bak voor een rit van 2 uur over soort van geasfalteerde weg. Dit viel allemaal nog wel mee vergeleken met volgende stuk van een uur over een moddder weg. Deze ging heuvel op en af en gat in gat uit. Goed dat we sterke armen hebben om ons stevig vast te houden. We kwamen aan in een klein dorpje wat er niet al te rijk uitzag. Kinderen met vieze kleren of geen kleren. En ik heb ook geen schotel kunnen vinden. Eindelijk gingen we weg met ons daypack op de rug en onze wandelschoenen aan. Nu hebben we alles gebruikt wat wij hebben gekocht en gekregen voor ons vertrek. 'De padden op, de lanen in' STOP riviertje na de eerste bocht. Schoenen uit en weer aan. Lekker begin.
Hierna snel de 'bewoonde wereld' uit en de jungle in. Smalle padjes met modder (daar gaan dan je nieuwe schoenen) en veel, heel veel groen. Een mooie omgeving en gezellige groep. Dat we niet veel dieren hebben gezien de eerste dag dat is niet zo gek met al dat geklets. Hoe stijler het werd hoe rustiger iedereen werd. Het is toch zwaar, wat hoger en met deze benauwdheid, maar toen we bij de eerste ZIP-lijn kwamen, had je zelfs een speld horen vallen op de grond en deze bestond uit modder!!! Harnas aan en vast maken aan de kabel. Zit deze wel goed vast aan stevige bomen, heb ik alles goed aangestrokken bij mijn harnas en sluit ik alles goed aan op de kabel? Dit waren de dingen die door mijn hoofd gingen. Maar alles viel van mij af toen ik eenmaal aan de kabel door de bomen gleed als een Gibbon. Soms wel 100 meter boven de grond en kabel van 500 meter lang. Het spingen in het begin bleef nog wel lastig de eerste keren. Al zipped en wandelend pakten wij de ziplijn naar onze boomhut waar wij die nacht zouden doorbrengen. Je kon de hut vanaf het startpunt nog niet zien, maar toen we uit de bomen kwamen, zagen we een boom staan met weinig bomen er omheen. Een super mooi gezicht en echt vet om zo je 'huis' te betreden. Eenmaal binnen toch ff over de rand kijken. Oeps toch wel hoog!! Wat zijn eigenlijk al die witte dingen in de bomen. Dat was dus van het toilet. Dat viel namelijk zo naar beneden net als het water van de douche. Bij het douchen kon je zo de afgrond zien onder je voeten. Nadat onze koffie en het avondeten door de gidsen naar binnen werden gezipt was het helemaal duidelijk. Dit moet ik ook hebben. Zo 's ochtends naar kantoor en dan in de avond weer ff binnen komen zippen. De gidsen weg en daar zit je dan met 8 personen in een hoge boomhut in het donder. Dan maar praten en potjes Uno spelen. Iedere keer op de klok kijken of het al bedtijd was. Want om 17.00 is het al donder, dus om 19.00 denk je dat het al heel laat is. Om 21.00 besloten dat het maar bedtijd was. Ff kaartje trekken om de plaatsen te verdelen, de muskieten-netten ophangen en slapen maar. Nog ff beetje rond kijken, hadden we beter niet kunnen doen, want enkele grote spinnen vonden het wonen in een boomhut ook wel een goed idee. Wat hoor je toch een hoop rare geluiden zo in de jungle. En de volgensmij met stro gevuld matras hield ook niet echt. Wat is dat hard zeg. Rond 6.00 uur hoorde je een ziplijn en dat was de gids die ons kwam halen voor een rondje wandelen om Gibbons te spotten. Leuk, maar dan moet je wel uit je hut springen, ff op het randje zitten dan dan gaan was de tip. Makkelijker gezegd dan gedaan. Helaas geen Gibbons gezien, maar wel gehoord. Raar geluid maken deze beesten. Elke maakte toch een bekender geluid toen ze overdag door de bomen gleed.
De tweede dag zijn wij naar een andere boomhut gelopen en gezipt. Bij de lunchplek was een waterval en daar hebben we ons dan maar gewassen, omdat iedereen dat douchen toch nog niet natuurlijk vond. Beetje zwemmen, zonnen en eten, heerlijk! Toen mochten we weer verder naar onze nieuwe hut. De rest van de middag hebben we nog wat gezipt zonder de gidsen, want die gingen het eten voorbereiden ergens een paar ziplijnen verderop. Dit ging dan op de rug weer terug naar ons. 's Avonds weer gegeten. Rijst komt na een paar dagen toch wel een beetje je neus uit. Dan ook nog eens allemaal verschillende soorten groenten. Ja, mam deze eet ik ook gewoon allemaal op. De Uno kwam weer te voorschijnen en deze keer met een muziekje erbij. Weer slaaptijd en nog grotere spinnen, maar wel beter geslapen, Denk dat het toch soort van went.

De volgende dag werden we weer wakker toen onze koffie werd binnen gezipt. Toen stond alweer de terugtocht op het programma. Helaas hebben we ook tijdens deze wandeling naar het dorp ook geen Gibbon gehoord en/of gezien. De Gibbon Experience gaat meer om de beleving van het leven van de Gibbon dan het beestje zelf. Met het geld dat ze verdienen worden echter deze beestjes wel beschermd, dus misschien in de toekomst zijn er meer te zien. (FF wijze woorden).
In het dorp aangekomen konden we dan eindelijk ons welverdiende biertje kopen en drinken. Deze werden namelijk niet in de jungle verkocht. Wellicht handig met al die hoogtes. Wij kregen een biertje aangeboden door onze duitse vrienden, omdat wij medicijnen bij ons hadden en deze Katharina erg geholpen hadden. Bedankt zusje en broer!
Hierna ff snel een lunch en foto's uitgewisseld. Toen snel de bus is die ze voor ons hadden aangehouden, omdat wij meteen door wilde naar Luang Namtha. Waar wij dan nu ook zitten en aan het puzzelen zijn hoe wij onze reis gaan vervolgen naar Vietnam. Morgen vertrekken wij via verschillende bussen richting Hanoi. Wij zijn er benieuwd, want er staan op internet verschillende stukken over busrides to Hell. Schijnt allemaal niet zo makkelijk te gaan. Dat is echter het avontuur van reizen. Aangezien wij de tijd hebben, is het niet heel erg als wij in een dorpje een paar dagen vast komen te zitten. Wordt spannend, maar we hebben er toch ook wel zin in.

Conclusie: ik ben niet goed ik beknopte stukken schrijven. Sorry!

Hopelijk hebben jullie wel genoten deze update en de hierin beschreven ervaringen. Volgens mij hebben jullie nu een duidelijk beeld van wat wij allemaal doen en beleven.

Groetjes van Elke en mij.

P.S. 1. Elke zal weer het volgende verhaal schrijven over de avonturen van Elke en Pieter in Vietnam.

P.S. 2 Zie de fotootjes en de filmpjes voor een goed beeld van het zippen!