Saigon, Mekong Delta and Cambodia,

Alweer een update, hoor ik jullie denken! Die twee die weten wel wat schrijven en foto's maken is. Tja, dat krijg je met zoveel belevenissen. Het is lastig iedereen persoonlijk op de hoogte te houden dus voor ons is dit de meest makkelijke manier om onze verhalen te vertellen.

Eind november heeft Pieter een lang verhaal geschreven over alles dat we meegemaakt hebben in Midden- en Zuid-Vietnam. Hij heeft het verhaal geschreven op een mooi plekje aan het strand, dit keer mag ik het doen vanaf een vliegtuigstoel richting Australië. Helaas heeft Qantas de vlucht overgezet naar Jetstar, wat een minder luxe vliegtuig opgeleverd heeft. Geen films en tot zover nog geen eten in het vooruitzicht. Een mediasetje is te huur voor 15 dollar en dat is toch best veel aangezien wij een duur Australië in het vooruitzicht hebben. Op dit moment staat de Aus. dollar er niet goed voor en de voorspellingen zijn nog erger. We hopen dan ook dat we rond kunnen komen.

We kijken erg uit naar Australië, nog 8 uurtjes en dan landen we op Melbourne Airport. Voor beiden is het natuurlijk op een andere manier. Moet zeggen dat mijn verwachtingen erg hoog liggen na alle verhalen en foto's die al voorbij gekomen zijn. Ben dan ook erg benieuwd hoe ik het zal ervaren. Pieter kan niet wachten en zal na 5 jaar dromen zijn 2e thuisland weer zien! Zijn we allemaal eindelijk van het gezeur af, haha.

Eind november zaten we dus in Mui Ne aan de Vietnamese kust. Na deze ontspannen dagen aan het strand zijn we de hectiek van Ho Chi Minh City ofwel Saigon ingedoken. Een levendige stad met grote hotels, chique restaurants, een backpackers area en een koloniale uitstraling met herkenbare Franse elementen in de wegenstructuur en bebouwing. De omgeving van Saigon heeft erg te lijden gehad onder de Vietnamoorlog. Het oorlogsmuseum en de Cu Chi tunnels hebben ons een goed beeld gegeven van deze rampzalige tijd. De bevolking is zwaar getroffen door de jaren van Amerikaanse bommenregens en eigenlijk alleen al hun aanwezigheid. De Cu Chi tunnels lieten de leefomstandigheden van de Vietcong zien. Het smalle tunnelstelsel van wel 200 km lang is deels verbreed en verhard voor toeristen. Je kunt een deel van het traject zelf doorlopen, zo'n 100 meter, en voor lange mensen was dit kruipen. Het gaf een claustrofobisch gevoel en een aantal van de toeristen haakten al na een paar meter af. Pieter heeft het gehele deel doorgekropen en ik ben halverwege gestopt. Ik liep voorop in de tunnel en vond het wel mooi geweest. Wij vonden het een bijzondere ervaring. In het oorlogsmuseum in Saigon waren vele foto's te zien van verminkte en overleden personen. Gruwelijk beelden die in Nederland niet snel tentoongesteld zouden worden. De nasleep van de oorlog duurt nog voort. Alle chemische middelen hebben nog steeds effect op de bevolking. Dit is te zien aan de vele gehandicapte mensen die ledematen missen, meestal doordat hun ouders voor hun geboorte in contact zijn gekomen met de chemicaliën. Al met al erg indrukwekkend. Ik vraag me nog steeds af wat er door de hoofden van de Amerikaanse toeristen gaat bij het zien van al dat leed. Een leuk ding om te noemen is dat we in Saigon geluncht hebben met Frederiek een oud-teamgenootje van HDM die daar nu al een aantal maanden woont en werkt.

Na Saigon zijn we met een 3 daagse toer via de Mekong Delta naar Cambodja afgereist. Deze regio staat metname bekend om zijn floating markets. Onze verwachting was dus ook hoog. Na een aantal leuke bezoekjes aan o.a. fruitgaarden, een ricepaper fabriek, een lokale snoepjesmakerij en een boottrip was de floating market wel een beetje een tegenvaller. Het was niet zoals op de plaatjes, snik!!! Grote boten van boeren en handelaren, handelden in groenten en fruit en niet de kleine bootjes met oude Vietnamese dametjes zoals we verwacht hadden. Nouja, je kan niet alles hebben... Nog leuk om even te vertellen is dat we een python om onze nek gehad hebben (zie foto's). Hij was een beetje gedrogeerd, maar dat was opzich wel prettig. Nacht een verbleven we bij een homestay in een klein dorpje. De eigenaar had een aantal bamboo hutten langs het water staan waar we lekker primitief, maar met een goed bed konden slapen. De avonden bij een homestay met andere toeristen zijn altijd erg gezellig. Er staan altijd biertjes en frisjes in de koelkast en er valt genoeg te bepraten over mooie bestemmingen, reisplannen en de lokale vreemde gewoonten. Deze trip eindigde in Cambodja na een lange boottocht van wel 8 uur op houten bankjes. Dit is weer eens een ander manier om de grens over te steken. Geen lange rijen bij het douanekantoor, maar gewoon even aanmeren, stempeltje halen en weer door.

Phnom Penh was de eerste stad die wij aandeden in Cambodja. Wij hadden hier afgesproken om een drankje te drinken met Dorien. Geertje en Pieter hebben Dorien vijf jaar geleden ook ontmoet in Australië. De wereld is soms klein als je reist. Het was er gezellig en we zijn goed bijgepraat over de Cambodiaanse gewoonten en plekken die we moesten bezoeken. De grootste trekpleister ligt iets buiten Phnom Penh en is een van de overblijfselen van de Rode Khmer periode; de killing fields. Dit bezoek heeft de meeste indruk gemaakt tijdens onze reis zover. Op deze plek zijn vele mensen vermoord op de meest gruwelijke wijzen die je je maar kunt voorstellen en eigenlijk nog heel recent (tot 1979). Vaak zonder reden en met hele families tegelijk werden er in totaal 3 miljoen mensen vermoord in 3 jaar tijd. De brute moorden worden beschreven in een museum dat gebouwd is op deze gruwelijke plek. De moordenaars waren vaak 12 jarige 'kinderen' die geindoctrineerd waren onder het regime van Pol Pot. Het meest pijnlijk waren de kuilen/massagraven en het zien van resten van kleding op de paden die tijdens het regenseizoen omhoog zijn gekomen. Naast de kleding zijn er ook tanden en kiezen te vinden, hier loop je gewoon tussendoor. Op dit moment is het een rustige groene omgeving, waar de natuurlijk verdergaat, maar de resten een angstaanjagend gevoel geven. Na dit bezoek hadden wij geen zin meer om het gevangeniscomplex S21 in de stad te bezichtigen. Het was even genoeg.

Helaas hebben wij na ons lange verblijf in Vietnam Cambodja een beetje moeten inkorten. Gelukkig konden we wel drie dagen de tempelcomplexen van Angkor bezoeken rond Siem Reap. Dag 1 hebben we een fiets gehuurd en zijn we Angkor Wat en Angkor Thom afgegaan. Op de fiets ben je je eigen baas en gezien de financiën ook niet een hele verkeerde keus. Ben wel benieuwd of één van de lezers (die in Cambodja is geweest) een favoriete tempel had. Hoor het graag! Wij vonden Byron erg mooi en indrukwekkend, deze zijn we dan ook twee keer gaan bekijken. Op de tweede dag hebben we toch de Tuktuk genomen en zijn we rondgereden in de omgeving. Onze gids, die aangeraden was door Dorien, was een vriendelijk jongen die wel wat Engels kon praten. Hij heeft ons wat rustigere tempels laten zien en uitleg gegeven. Op de laatste dag zijn we lekker op een rustige plek nabij een tempel aan het water gaan zitten, boekje erbij en genieten van de schaduw (36 graden in de schaduw!). Moet zeggen dat je na 3 dagen aardig tempel-moe bent. Het is goed dat Azië er voorlopig opzit. In Siem Reap hebben we ook een concert bijgewoond die wekelijk plaatsvind om donaties op te halen voor een kinderziekenhuis dat opgezet is door de Zwitser Beat Bendtner. Deze arts in vanaf begin jaren 90 bezig met het leveren van gratis medische zorg aan Cambodiaanse kinderen. Zijn gehele organisatie leeft van donaties en giften. In dit land waar vaak sprake is van corruptie is dit een bijzonder iets. Op dit moment zijn er zo'n 5 ziekenhuizen met 2300 medewerkers. Deze Zwitser verzorgde de avond muzikaal met zijn chello (Beatochello is in Zwiterland erg bekend) en zijn verhaal over hetgene men bereikt heeft en wat er jaarlijks nodig is om dit draaiende te houden.

Voor onze bustocht terug naar Bangkok zijn we nog twee nachtjes in Battambang blijven slapen en hebben we een leuke rit op een bambootrein gemaakt. Het spoor in Cambodja wordt al een aantal jaren niet meer gebruikt en daar hebben de lokale boeren gebruik van kunnen maken. Op geknutselde wagentjes met een bamboo bodem en een motor als aandrijving rijden deze 'wagonnetjes' voor toeristen, maar ook om hun gewassen van het land te halen. (zie foto's). Dit was een leuke ervaring! Op dag twee hebben we ons rond laten rijden en zijn wat dorpjes, tempels en een kleine killing field afgegaan.

De Cambodianen zijn erg vriendelijk en een glimlach kan er altijd wel vanaf. Een klein minpuntje is dat ze graag een tuktuk ritje, sieraden, water, tekeningen, boeken, eten, massage of t-shirts willen verkopen. Ongehinderd kan je dus niet over straat. Mooi verhaal is dat Pieter iets te koop aangeboden kreeg van een klein meisje en nadat hij dit afgewimpeld had zij doorging met haar verkooppraatje; mocht zij de naam van de koningin, aantal inwoners, oppervlakte van Nederland en premier kunnen vertellen, hij dan wel wat zou kopen. Hebben we natuurlijk niet gedaan, maar zijn nog steeds nieuwsgierig of ze up to date zou zijn met onze nieuwe premier.

Het was weer fijn om terug te zijn in Bangkok, we hebben twee nachtjes overnacht bij Ray en Deirdre. We voelden ons wederom welkom. Eindelijk een bezoek gebracht aan het Royal Palace en een leuke fietstocht gedaan via het Nederlandse bedrijfje Co van Kessel (aanradertje). Het waren goede dagen, maar nu zijn we helemaal klaar voor Australië. Ik duim dat de turbulentie snel ophoud want dat typen is knap lastig.

Lees, hoor of zie graag snel weer iets van jullie. Fijne kerstdagen en een gezellige oudejaarsavond. Dit jaar geen kerstkaartjes, maar in gedachten zijn jullie bij ons ;-)

Dikke kus van Elke en Pieter

p.s. 1. Halverwege dit verhaal werd er eten rondgebracht voor de Qantasreizigers, dus ik klaagde te vroeg. Sorry!!!

p.s 2. De foto's volgen wat later, want de wifi punten zijn moeilijk te vinden.