Fiji & California

Lieve trouwe lezers,

Dit zal toch echt het laatste reisverslag worden. Wij zijn al uitgechecked bij het hostel en in ik zit nog in de algemene ruimte deze update te schrijven. Hierna gaan we naar het vliegveld om richting NL te vliegen. Veel zullen we niet meer doen in de tijd hier tussen wat ik in het verslag kan verwerken.

Een raar gevoel is het. De 12 maanden zijn voorbij waarin we veel hebben gezien, meegemaakt en ervaren. We zijn in 10 verschillende landen geweest en de wereld rondgevlogen. Hoe lang 12 maanden dan ook klinkt, het einde is er nu toch gekomen. Super om iedereen straks weer te zien en in de armen te sluiten. Jammer dat er ook serieuze kanten aan de terugkomst zitten. Zoals een baan vinden en het gewone leven weer oppakken.
We weten dat we bevoorrecht zijn door 12 maanden niet te werken, maar daar hadden we dan ook hard voor gespaard (en een kleine lening).
Maar voor wij op Schiphol landen, hierbij onze belevenissen van de laatste 18 dagen; Fiji en California.

Fiji hebben wij 8 dagen aangedaan met als doel om te uit te rusten en te genieten van tropische eilanden. Dit is goed gelukt, al is het moeilijker dan je denkt. Na 2 dagen relaxen op het hoofdeiland hadden we een trip geboekt voor 5 dagen 4 nachten op de Yasawa eilanden-groep. Stuk voor stuk tropische eilanden met namen als Bounty Island, cast-away island (van de film) en Robinson Crusoe island.

Je zou zeggen, de ideale vakantie voor veel mensen. Beetje hangen op een tropisch eiland en niets doen. Ik kan je vertellen dat dat best lastig is. Er is dan ook niet veel te doen en na 2 uur slaat de verveling toe. En dan moet je nog 4,5 dag. Na een tijdje ga je langzamer lopen, om zo tijd te vullen en beetje hangen in de hangmat. Ben je dat weer zat dan maar ff snorkelen. Maar dan heb je alles al gedaan en begin je weer van voor af aan. We hebben zelfs Pina Colada gemaakt met verse ingredienten. En dan hoor je iemand op een schelp blazen of een trommel slaan. Jippie eten: ontbijt, lunch of dinner.
Als ik dat zo overlees was het helemaal zo gek nog niet, maar ik heb het best lastig gehad. Misschien heb ik al teveel niets gedaan het afgelopen jaar!!!
Al met al hebben we genoten van de mensen hier, die heel gastvrij zijn. Alleen drinken ze hier Kava, water met een gestampte wortel wat naar aarde smaakt. Ze vinden het zelf ook niet allemaal even lekker, maar na veel drinken werkt het als een soort drugs. Het zorgt in ieder geval voor gezellige avonden met groepen bij elkaar, beetje kletsen en gitaar spelen. Het dansen van de traditionele Bula dans hoort hier ook bij. Beide hebben wij mogen proberen, maar we moeten nog wel wat oefenen.
We kregen ook iedere keer weer een glimlach toen wij bloemen op onze bedden zaggen liggen. Dit zie je in de hostels niet.

We zijn om 14.00 op 4 oktober vertrokken vanaf ons tropische eilandje voor een hele reis richting de VS. Reis per boot, bus en vliegtuig om weer om 14.00 op dezelfde dag aan te komen in LA. Tijdreizen of gewoon vliegen door de tijdzones.

De volgende stap was California. Hier zijn wij in 10 dagen van LA naar San francisco gereden. Wat een omschakeling was dat zeg. Van rondgereden worden in een rustige omgeving moesten we met onze gehuurde auto naar het motel rijden. Iedereen reed voor ons gevoel aan de verkeerde kant van de weg, maar dat bleek niet waar te zijn. In NL doen wij precies hetzelfde, alleen hebben wij ons bijna een jaar begeven in landen waar ze aan de andere kant rijden en hebben we zelf ook iets van 35.000km zo gereden.
LA is een grote drukke stad, maar super om hier alles te zien wat je normaal op te ook ziet. Beverly Hills, Walk of Fame en Hollywood om maar wat op te noemen. Het Hollywoodsign mag natuurlijk niet ontbreken tijdens een bezoekje aan LA. Gelukkig is hij nog even achter de wolken vandaan gekomen voor een foto.

We hebben Universal Studios bezocht om sterren te ontmoeten, maar helaas was het slecht weer en bleef iedereen binnen. Wel hebben we langs de studio's gereden waar bekende films gemaakt zijn/worden en de sets van Desperate Housewives tot Jaws. De attracties waren grotendeels binnen dus die hebben we wel bijna allemaal kunnen doen. Door het slechte weer was het niet zo druk de de rijen waren lekker kort. Heeft het toch voordelen om helemaal nat te regenen.
Echt bizar om langs alle dure, grote huizen en rijden waar alle sterren wonen. Maar hoe bekender de ster hoe hoger de muren om het huis. Wel super om te zien.

Om ons geluk te beproeven hebben we de auto op de cruisecontrol gezet en kwamen we uit in Las Vegas. Daar is het pas druk. Ergens midden in de woestijn verreist ineens een stad die als doel heeft iedeereen arm te maken behalve de casino eigenaren. We hebben er echt met open ogen rondgelopen en de meeste bekende casino's bezocht. We zijn voor een tweede keer de wereld over gegaan van Paris, New York, Venetie tot Egypte. We hebben we de hand op de knip gehouden, zodat we jullie niet hoeften te vertellen dat we geld hebben gewonnen en nog 12 maanden weg zouden blijven. Graag gedaan!!!
Het is een bizare wereld, maar super om er tussen te lopen. Je kan je hier al dagen vermaken zonder ook maar 1 cent te vergokken. Vooral in de avond is het er gezellig, omdat veel mensen overdag moeten bijkomen van de avond ervoor. Aangezien wij geen wilde nachten in de casino's voor ogen hadden, hebben we een trip naar de Grand Canyon geboekt. We vlogen van Las Vegas naar de Grand Canyon om daar 3 uur te genieten van de grootsheids van dit natuurverschijnsel. Het is lastig voor te stellen hoe groot het wel niet is als je daar rondloopt. Gelukkig ging onze vlucht er deels overheen, zodat wij een beter beeld hebben kunnen vormen. Tijdens de vlucht hebben we ook de Hooverdam gezien en het grootste man-made meer in de USA. Een superervaring.

Onderweg van Las Vegas naar San Francisco zijn we gestopt bij 3 natuurparken. De USA staat onder andere bekend om hun mooie en grootse natuurparken. We hebben Sequoia NP en Kings Canyon NP aangedaan. De Sequoia zijn eeuwenoude bomen die ook nog eens de hoogste ter wereld zijn. Het lopen tussen deze bomen geeft je toch het gevoel dat je maar klein en kort op deze aardbol bent. Dus geniet zolang je er bent!!!
Yosemite was ons volgende NP. Een grote vallei die eeuwen geleden is gevormd door ijsverschuivingen. Ook weer supermooi, maar lastig om te waarderen. We hebben gedurende onze trip al zoveel mooie natuur gezien, dat veel toch wel op elkaar gaat lijken. Een mooi moment om terug te gaan naar NL.

In San Francisco hebben we gelukkig de auto al snel ingeleverd, want met alle steile hellingen en eenrichtingsverkeers wegen is het er lastig rijden. Het reizen te voet, kabeltram of fiets zijn hier betere opties. We hebben eerst downtown te voet verkent. Het centrum is niet zo groot en je kunt veel te voet doen, als je van bergbeklimmen houdt. Zoals elke andere stad heeft het hoge gebouwen, en veel drukte. In San Francisco mogen de gebouwen geen lichtreclame op het dak hebben, waardoor de gebouwen en in mijn ogen mooier zijn. Op straat niveau hangt het wel helemaal vol maar dat geeft weer sfeer en vooral in de avond. Om de stad verder te verkennen hebben we de volgende dag de kabeltram maar genomen waar SF zo bekend om staat. Deze tram gaat de stijle hellingen van de stad gewoon over en je kan er fijn uithangen om alles beter te kunnen zien. In het noorden van de stad ligt de haven met de vele pieren. Vanaf deze pieren hebben wij onze eerste glimp opgevangen van de Golden Gate Bridge en Alcatraz (het gevangenis eiland).

Bij pier 39 zijn ook zeeleeuwen te zien. Deze hoor en ruik je al van verre. Ze liggen hier, omdat ze hier beschermt zijn van de haaien en Orka's die in de grote oceaan zwemmen. Een goede toeristische trekker. Tijdens het lopen door de stad zie je de relaxte sfeer en de mooie gebouwen. De stad is ons goed bevallen.
De laatste volle dag hadden we goed volgepland met het huren van een fiets en het bezoeken van Alcatraz. Met de fiets hebben zijn we over de Golden Gate Bridge gefietst en hebben we het Golden Gate park bezocht. Het is allemaal vooral groots opgezet en supermooi. Hoewel de brug van een afstand mooier is dan van dichtbij.
Alcatraz is één van de bekendste zwaarbewaakte gevangenissen gelegen op een eiland waar nog nooit iemand is ontsnapt, zover ze weten. Mensen zoals Al Capone hebben hier gezeten. Ze zatten 3 km van SF af en konden de geluiden van de stad horen. Helaas voor hen zat er nog veel tralies en veel te dikke muren tussen om hier te komen. Ik vond het erg indrukwekkend en leuk om t ezien. Gelukkig lieten ze ons weer van het eiland.

Daarna hebben we onze galgenmaal gegeten, een lekkere steak. Die burgers en pizza komt onze neus wel uit. Het is hier namelijk best lastig om gezond en goedkoop te eten. Hierdoor hebben we dan ook maar vele burgerketens geprobeerd, zoals Denny's, Taco bell, Ruby's, McDonalds en vele andere.

De laatste dag is aangebroken, HERE WE COME!!!

Bedankt voor het trouwe lezen en de reacties op onze website. Hopelijk hebben jullie er even veel van genoten als wij van het schrijven van deze verhalen.

Dikke Kus

De laatste week is aangebroken @ California, USA

Lieve vrienden en familie,

Onze laatste week van één jaar reizen is aangebroken. We zijn op dit moment in de US of A en zullen nog een aantal dagen in Californië besteden voordat we vanaf San Francisco richting Europa vliegen.

We kunnen i.i.g vertellen dat we de jackpot in Vegas niet gewonnen hebben, dus een langer verblijf in het buitenland zit er niet in. Daar zijn we wel blij mee, want we kunnen niet wachten tot we iedereen weer mogen zien en aanraken.

Willen jullie onze bruine koppenaanschouwen, kom dan op zaterdag 15 oktober 2011 om 15.30 uur (vanuit Londen met vluchtnummer BA438) naar Schiphol of kom die avond een drankje halen van 18.00-20.00 uur in Huize van Ruiten in Leidschendam.

Een dikke kus van Elke & Pieter

New Zealand

Lieve lezers,

Drie weken na ons laatste avontuurlijk verslag over Indonesie, schrijf ik dit verslag vanaf een hemels paradijs; Fiji! Helaas nog geen nieuws over onze belevenissen op Fiji (we doen hier ook niets), maar een terugblik op ons bezoek aan Nieuw Zeeland.

Nieuw-Zeeland, voor ons beiden geen onbekende bestemming, maar een terugkeer naar een land dat ons een goed gevoel geeft. Pieter heeft tijdens zijn vorige wereldreis zes weken mogen genieten van het Nieuw Zeelandse natuurschoon en ik heb er 2,5 jaar geleden familie bezocht en rondgereisd samen met mijn ouders en zusje. Het hebben van familie in het buitenland bleek ook dit keer weer zeer handig. We werden vanaf het vliegveld van Auckland opgepikt door mijn oud-tante Jos en haar zoon Derek. Al 60 jaar geleden verhuisd naar Nieuw Zeeland, maar nog zo Nederlands als een patatje met. We waren zeer welkom om bij haar een aantal nachten door te brengen. Dit was erg praktisch aangezien we Auckland graag wilde verkennnen en ook de Worldcup Rugby van dichtbij mee wilde maken.

Prachtig Nieuw Zeeland

De openingceremonie van de worldcup hebben wij op televisie gezien en het vuurwerk was prachtig vanaf een balkon met uitzicht op de stad. Nieuw Zeeland heeft weinig ervaring met het organiseren van evenementen en met een inwoneraantal van 4,5 mln is het een flinke opgave om een infrastructuur op te zetten voor een worldcup dat vele toeristen en fans aantrekt. Er was dan ook een enorme heisa over het falen van het treinsysteem in Auckland op de avond van de opening en tevens ook de eerste wedstrijd. Ze hadden op 60.000 bezoekers gerekend in de centrum. Ik weet niet precies hoeveel mensen er in de stad waren, maar alle straten stonden vol met All Blacks fans (voor de rugby leek; dit is Nieuw Zeelands trots) en vele andere nationaliteiten. Een enorme miscalculatie, want alleen al in het stadion Eden Park passen 60.000 bezoekers. Wij waren gelukkig het centrum uitgevlucht voor de opening, maar de sfeer in de middag deed me wel denken aan de oranje-gekte. Toch is zwart niet zo een feestelijke kleur als oranje.

De drie weken in Nieuw Zeeland hebben we niet al te ver vanaf Auckland besteed. Met een huurauto zijn we eerst richting het Noorden (Northland) getrokken en daarna hebben we nog een aantal dagen in de Coromandel vertoefd. Om te beginnen zal ik iets vertellen over het Northland. Een stuk van Nieuw Zeeland dat de meeste toeristen meestal laten zitten omdat men graag meer tijd op het Zuidereiland willen besteden. Dit is heel erg jammer, want op een hele korte afstand kan je vele prachtige plekken vinden. Het is een gebied met o.a. prachtige stranden, Teletubbie weiden, eilanden, ENORME duinen, historie en de grootste en oudste bomen die te vinden zijn op de zuidelijke halfrond. De verwachting was dat het wel toeristisch zou zijn door de Worldcup, maar we hebben bijna alle nachten alleen in de hostels doorgebracht. De prijzen lagen laag en daarvoor kregen we ook nog eens een privekamer. Bijna dezelfde faciliteiten als een B&B, maar dan 3x goedkoper. Helaas werkte het weer de eerste dagen niet zo mee. Gelukkig bleef de regen beperkt tot de nachten en de momenten dat we in de auto zaten. Via de westkant zijn we omhoog gereden en hebben we een bezoek gebracht aan Waipoua Forest Park met Kauri trees. De bomen die wel 2000 jaar oud kunnen worden. De oudste die we bezocht hebben is de Tane Mahuta en is zo groot dat je er wel een brandweerauto in zou kunnen parkeren (omvang van 14 meter). Hij zag er trouwens nog goed uit voor zn leeftijd. Jezus is toch al een tijdje dood.

Het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland is Cape Reinga, een plek waar twee zeeen bij elkaar komen en dit in de stromingen te zien is. Daarnaast geloven de maori dat het een spirituele plek is waar de geesten van de overleden de poort naar de ‘underworld' betreden. Het was er erg winderig, maar zonnig dus een prachtige plek om uit te waaien en fotos te maken bij het miniatuur vuurtorentje.

Cape Reinga

De 4 dagen terug naar Auckland hebben we kalm aan gedaan en zijn dit keer via de oostkust van de peninsula gereisd. Er is veel historie in dit gebied, omdat er veel Maori in deze streek wonen en tevens de Engelsen ‘geland' zijn in de buurt Russell. Daarnaast is ook de Rainbow Warrior (het schip van Greenpeace) gebombardeerd door de Fransen, reden genoeg om het monument te bezoeken. Het gebied wordt aangeduid als de Bay of Islands. Het staat er vol met vakantiehuizen en jachthavens. Kijkende naar het landschap is dit goed te begrijpen. Helaas is hier de recessie ook ingetreden en staat er vele miljoenen-villas te koop. Dus als je nog een vakantiehuis voor een prikkie zoekt...

Na het Northland konden we een aantal dagen gebruik maken van het vakantiehuis van familie in de Coromandel. Geen zomer, maar in het lenteweer toch met de korte broek kunnen lopen. Het huis was voorzien van alle luxe dus we zijn goed aan het koken/bakken geslagen, getennist met een prachtig uitzicht en hebben de rugbywedstrijden via SKY gevolgd (alleen de commerciële zenden op primetime uit, met uitzondering van de maori-zender die het die ook live mag uitzenden). Naast het luieren hebben we ook nog iets cultureels gedaan, namelijk het nemen van een treintje door de bergen. Het smalspoortje is aangelegd door één man die een pottery had, klei zocht in de omgeving, en helemaal gek was van treinen. Het is nu een toeristische attractie nadat hij 30 jaar heeft gewerkt aan het traject. Op de route lag ook de Cathedral Cove een uitgesleten ruimte aan de kust die, zoals de naam al doet vermoeden, doet denken aan een Kathedraal. Nu genoeg gekletst over al die mooie dingen van Nieuw Zeeland die je echt zelf zou moeten zien!

Treintje!

Terug in Auckland waren wij klaar voor de wedstrijd Nieuw Zeeland tegen Frankrijk. Een topper op papier, maar ook een mooie test om te zien of de All Blacks op het juiste niveau zitten. Helaas hebben wij geen kaarten toegewezen gekregen voor deze match, dus mochten wij de wedstrijd zien op een groot scherm in de Fanzone om zo de sfeer te proeven! Tussen duizenden fans hebben wij de wedstrijd gevolgd en met positief resultaat, want de Fransen waren een schijntje van hetgene dat men verwacht had. Wij kunnen met trots zeggen dat we nu een groot deel van de regels begrijpen (je hebt natuurlijk gewonnen als je meer punten hebt gescoord dan je tegenstander, duh. Dit kan door de bal hoog tussen de palen te schieten of het behalen van een TRY, dan wordt de bal over de achterlijn neergelegd en dat levert dan 5 punten op. Schiet je daarna de CONVERSIE tussen de palen dan krijg je er 2 punten bij). Levendige sport die je pas echt gaat waarderen wanneer je de regels begrijpt. Tot die tijd is het een aggressieve sport met veel beuken/duwen/tackelen en domweg je hoofd op plekken steken waar jeje met een normaal stel hersenen niet aan zou wagen.

Fiji-Samoa

Gelukkig waren we wel in het bezit van 3 kaarten voor de wedstrijd Fiji-Samoa. Drie omdat er misschien een vriend van Pieter aan zou haken. Als we de kaarten voor de All Blacks hadden gekregen dan was hij vast wel gekomen. De extra kaart is gebruikt door een achterneefje dat een enorme sportfanaat is en dit wel graag mee wilde maken. In beide landen is rugby de nr. 1 sport en daarnaast kunnen ze het ook nog een beetje. 30 grote kerels stonden op het veld om 60.000 supporters (een uitverkocht Eden Park) te vermaken. Met de opening van de wedstrijd doen allebei de landen normaal gesproken een Haka. Nu konden ze hun oorlogsdans ten uitvoer brengen tegenover elkaar. Een kippevelmomentje! We gaan proberen het filmpje op de site te plaatsen. Samoa had een makkie aan Fiji, hoewel Fiji een aantal keer bijna tot een try kwam. Een enthousiast publiek maakte het een hele leuke ervaring. Zo aggressief als dat de sport lijkt, zo vriendelijk zijn de supporters en zelfs gemixt door het stadion.

De laatste dagen hebben we nog genoten van Auckland en wat quality time met tante Jos. Een verre tante die ons een zeer welkom gevoel gaf en ons 10 dagen heeft ‘verzorgd'.

Op de foto in st Heliers met Tante-Jos

Zoals ik al vertelde is Fiji de meest ontspannen bestemming van onze reis en gaan wij genieten van de bounty eilanden die je in 15 minuten kan rondlopen.

Check ook het vorigeverhaal We are Coming home voor meer gegevens over onze thuiskomst!

Dikke kus, Elke en Pieter

We are coming home!

Lieve trouwe volgers,

Het einde van onze reis is in zicht. Nog minder dan een maand voordat we weer op Nederlandse bodem zijn en jullie allemaal kunnen zien. Daar kijken we i.i.g erg naar uit. Degene die ons erg gemist hebben en niet op een afspraak kunnen wachten, zijn hierbij uitgenodigd om naar Schiphol te komen! Familie, vrienden en nieuwe werkgevers; vertrek vroeg, want we verwachten lange rijen auto's richting Schiphol.

De vluchtgegevens zijn: Aankomst zaterdag 15 oktober 2011 vanuit Londen om 15.30 uur met vluchtnummer BA438.

Mocht je Schiphol niet halen, dan ben je natuurlijk ook van harte uitgenodigd om die avond een kleine borrel te komen drinken van circa 18.00-20.00 uur in Leidschendam in Huize van Ruiten. Gezien ons negatieve budget wordt er gezorgd voor een frisje en een biertje, voor een ander drankje of hapje, BYO (bring your own).

Liefs vande bijna ex-wereldreizigers, Pieter & Elke

Indonesia/Australia - Java, Kuta and Darwin

Lieve lezers,

Nadat jullie verwend zijn met verhalen van de belevenissen van mijn ouders en mijn zusje is het wel weer eens tijd dat wij ook weer iets van ons laten horen. Geer heeft onze tijd samen al goed beschreven. Hierdoor ga ik verder vanaf het moment dat onze wegen zijn gescheiden. Geer naar NL en wij naar het volgende eiland; Java!

In Indonesie was het Ramadan en dit betekent dat veel Indonesiers aan het reizen gaan naar familie op Java. Dit heeft ons verblijf op Java er niet beter op gemaakt en zelfs gezorgd dat wij het eiland eerder zijn ontvlucht. Jammer, maar dan moeten we nog maar een keer terugkeren.
Na een hele korte stop in Jakarta, lees vliegveld uit en meteen de stad uit, zijn we in Bandung beland. Java is alweer ons 6^de grote eiland wat wij aandoen in Indonesie. Het is een mooi eiland waar voldoende te zien en doen is. Wij Nederlanders hebben vooral op dit eiland onze sporen achter gelaten, te weten treinsporen. Java is het enige eiland in Indonesie waar een treinnetwerk ligt. Dit scheelt veel tijd met reizen en er wordt dan ook goed gebruik van gemaakt.
Het kostte ons nog moeite om Bandung te verlaten. Aangezien alle treinen voor de komende 5 dagen al vol zaten wegens de Ramadan. Het blijkt echter dat je alles ook voor moet kauwen en dat ze niet verder kijken wanneer ze nee op een antwoord geven. Er rijden diverse treinen op het traject tussen Bandung en Yogyakarta. De vraag op welke treinen er nog plek was werd niet begrepen, maar als je het per trein vroeg van snapte ze het wel. Hoe lastig kan je het maken.
In Bandung zijn wij uiteindelijk maar 1,5 dag geweest, zodat we met de trein konden gaan. We hebben onze tijd wel goed benut. We hebben alle highlights in de omgeving gezien. Dit begon met de vulkaan Tangkusan Perahu.

Actieve vulkaan de Tangkusan Perahu

Theeplantage van Waliniin de omgeving van Bandung

Dit is 1 van de vele vulkanen die Indonesie rijk is. Het blijft toch iets machtigs de grote krater met een paar pluimen rook die uit de vulkaan komen. Jammer alleen dat het gepaard gaat met de geur van zwavel. Vervolgens stond een theekransje op het programma met de 3 zwitserse dames die ons vergezelde op deze tour. Het was bij een theeplantage waar we het gehele proces hebben gezien van plukken, drogen tot verpakken. Het processen van thee is nog best wel veel werk.
Om weer bij te komen van deze inspanningen zijn we naar een hotspring gegaan. Heerlijk water van 40-45 graden. Jammer dat het alleen beetje zuur smaakte, door alle vulkanische activiteiten die zorgen voor dit warme water. Maar als het gewoon je mond dicht had was dat probleem ook weer weg.
Helaas hadden wij de nachttrein naar Yogyakarta. Het schijnt namelijk een mooi traject te zijn, maar er was geen plek meer overdag. Om 04.00 uur kwamen we aan in Yogya, zoals het in de volksmond heet. Even snel een hotel regelen en proberen wat te slapen. Handig als veel gewoon altijd open is.

Ik kan wel zeggen dat Yogya ons hoogtepunt was van ons verblijf op Java. Er hangt een ontspannen sfeer en het centrum is niet zo groot, dus makkelijk te bereizen te voet of met de riksja. We zijn dan ook vier dagen hier gebleven. We hebben er vooral gerelaxt, maar dat krijg als er in een stad ook zo´n sfeer hangt. We hebben er nog wel de tourist uitgehangen hoor. We hebben het Kraton, het paleis van de Sultan, bezocht. Hier hebben we een rondleiding gehad van een oud vrouwtje die oud Nederlands sprak. Leuk, maar erg lastig te verstaan. Het paleis van wel groot en indrukwekkend.

Paleis van de Sultan de Kartonin Yogyakarta

We hebben ook nog een dag besteed het het bezoeken van Borobudur een prachtige Boedistische tempel en ook nog eens de grootste in de wereld. Het is er erg oude tempel uit de 8^ste eeuw, maar er is bijna niets bekend over de makers van deze tempel. Hierna stond Prambanan, een groot Hindu tempel complex op het programma. Het was erg indrukwekkend en mooi. Helaas was er veel door aardbevingen verwoest. Ze zijn het wel aan het restaureren, maar dat is voorlopig nog niet klaar.

De 'klokken' van de Borobodur (boedistisch)

Prambanan Hindoeistische tempel

Onze volgende plannen waren de Bromo vulkaan en Lijen hoogvlakte. Eerst wilden we nog een stop maken in Solo om daar tijd door te brengen. Het enige wat we hier hebben gedaan was het proberen te regelen van vervoer naar Bali. De ramadan was nu ten einde en dat betekend dat iedereen 4 dagen niets doet. Geen tours, geen restaurants die open zijn. Het leven was er niet makkelijker op geworden. Dus hebben we een bus geboekt naar het Hindoeistische Bali. Hier hebben onze laaste 4 dagen doorgebracht in Kuta. Veel bij het zwembad gezeten, beetje strand, maar verder weinig. Hier zijn we inmiddels erg goed in geworden ;).

Kuta sunset

De volgende bestemming was Darwin in Australie. Nog even 2 dagen Darwin alvoor we vertrokken naar Nieuw Zeeland voor 3 weken. In Darwin hebben we ook niet veel gedaan. We hebben afgesproken met iemand die we in Vietnam hebben ontmoet en in Darwin woont. Hij werkt op het vliegveld en je raad nooit wie ons op stond te wachten bij de douane als douanier. Toeval bestaat niet. Darwin voelde wel weer even als thuiskomen. Heerlijk.

Via een stopover in Sydney werden we in de middag opgehaald door de oud-tante van Elke en haar zoon in Auckland. Hier verblijven wij nu een paar dagen en zijn onze reis in NZ aan het plannen. Wat wij allemaal hebben gedaan en nog gaan doen zullen jullie lezen in de volgende update. Na NZ doen wij nog 8 dagen Fiji aan en daarna nog 10 dagen de States. Het aftellen is toch al wel een beetje begonnen. Het is namelijk nog maar4,8 weken of 34 dagen of circa 816 uur voor wij jullie weer in onze armen kunnen slaan. Wel een vreemd gevoel dat er alweer bijna een jaar voorbij is gegaan.

Hou het nog even vol, wij komen eraan.

Dikke Kus,
Elke & Pieter

Verslag 3 van 3 Verslag Geertje; ervaringen op Bali, Lombok, Gilis en Flores

Lieve familie en vrienden van Pieter & Elke,

Zoals mijn ouders al zeiden, is het nu aan mij de eer om een verslag over mijn ervaringen met P&E te schrijven. Inmiddels ben ik weer thuis en aan het werk en ben ik alweer bijna vergeten dat ik 3,5 week op vakantie ben geweest. Natuurlijk zitten de herinneringen nog vers in mijn geheugen en denk ik graag terug aan de leuke tijd die ik heb gehad in Indonesië.

31 juli was het zover, ik zou eindelijk P&E weer zien. Dat werd na 10 maanden wel weer tijd. Na een lange reis stonden ze mij op het vliegveld op te wachten. Superfijn om ze eindelijk weer te zien en een dikke knuffel te kunnen geven! En het was zo snel weer vertrouwd, dat ik snel vergeten was hoe lang ik ze niet had gezien. Ze zagen er gezond en goed gebruind uit, dat was goed om te zien. Natuurlijk was het ook weer fijn om mijn ouders te zien en om een week met z'n 5-en door te brengen op Bali.

Zoals mijn ouders al zeiden hebben we die week lekker rustig aan gedaan. Er was genoeg tijd om ervaringen uit te wisselen en bij te komen (ik had een behoorlijke jetlag). Een beetje zwemmen, lezen, praten en lekker eten. Dat waren de belangrijkste bezigheden van de week en dat beviel mij prima! We hadden allemaal een fiets, waardoor we makkelijk naar het strand konden. Dat fietsen in Sanur was even wennen. Ten eerste rijden ze aan de andere kant van de weg en ten tweede rijden alle scooters en auto's kris kras door elkaar. En wij zaten daar tussen op onze stadsfietsen, gelukkig zijn we er heelhuids vanaf gekomen.

De 2 uitstapjes die we hebben gemaakt zijn al genoemd, maar daar wil ik kort iets over zeggen. Pieter en ik zijn tijdens onze reis in 2004 ook op Bali geweest, maar ik kende er weinig van terug. Zowel Ubud als Kuta zijn gigantisch druk geworden. Ongelofelijk hoe snel dat gaat. Het was leuk om beide plaatsen weer even te zien.

Al met al was het een super week, waarin we een erg gezellige en relaxte tijd hebben gehad met elkaar.

Na het afscheid van mijn ouders begon het leven als backpacker weer. Nou, dat was behoorlijk wennen... Het was gedaan met de luxe. Opgepropt zitten in een busje met je tas onder je voeten, een koude douche, slapen op een dun matje of een vies matras, lange reizen, veel wachten, van die sta-wc's waar je boven moet hangen (net zoals vroeger op de camping in Frankrijk), etc. Het hoort er allemaal bij, maar dat was ik even helemaal vergeten. En even ter herinnering, voor mij was dit natuurlijk gewoon vakantie, dus wilde ik dit wel?!? Maar natuurlijk! Het heeft namelijk ook wel weer z'n charme en het went snel genoeg. Het is dan wel leuk om te zien hoe normaal dit alles voor P&E is, wat ook niet zo gek is na 10 maanden reizen. Er zit zo'n routine in alles wat ze doen en ze zijn zo goed op elkaar ingespeeld. Ik heb geprobeerd daar zo goed mogelijk aan mee te doen!

Wij zijn vanaf Bali met de boot naar Lombok gegaan en zijn als eerste een 3-daagse trekking naar de top van de Rinjani vulkaan gaan doen. Ik heb nog nooit zo'n heftige bergwandeling gedaan, niet te geloven. Het ging of stijl omhoog, of stijl naar beneden, en dat 3 dagen lang. Na dag 1 was ik al behoorlijk moe en toen hadden we de top nog niet eens bereikt. Op dag 2 gingen we om 3u 's nachts met een zaklamp de berg op. De laatste 700 meter omhoog (dat is ver!) was een en al gruis, dus bij 3 stappen vooruit, ging je er 2 achteruit. Het was zo zwaar en vervolgens zo koud op de top (volgens Pieters horloge 3555m, volgens het bordje 3726m), dat ik er in het begin nauwelijks van kon genieten. Natuurlijk is het uitzicht en de zonsopgang bovenop de vulkaan fantastisch, dus dan weet je weer waarvoor je het doet en ben je blij dat je er staat. We zijn ook nog bij een supermooi meer en een hotspring geweest, waarna we met een voldaan gevoel ons bed inkropen (een matje van 1mm dik). De laatste dag was alleen maar berg afwaarts en als je dan uiteindelijk beneden bent, ben je opgelucht en blij. Het geeft een heerlijk gevoel als je dit gedaan hebt, hoe moe je ook bent. Als ik nu de foto's terug zie, dan zegt dat genoeg.

Na deze 3 dagen hadden wij het wel verdiend om even niks te doen. Met al onze blaren, pijnlijke knieën en vermoeide lichamen hebben wij 3 dagen doorgebracht op Gili Trawangan, een van de eilanden voor de kust van Lombok. Interessant om te vermelden is dat Lombok islamitisch is (net als de rest van Indonesië), in tegenstelling tot Bali wat hindoeïstisch is. De ramadan was net begonnen, waardoor de moskee regelmatig gezang verspreidde over het eiland, maar behalve dat merkten we er weinig van. We hebben echt helemaal niks gedaan, het ritme van zwemmen, lezen, praten en lekker eten was weer helemaal terug. Dat was pas echt vakantie!

Na het chillen op de Gili's hadden we weer veel energie voor de volgende trip, een boottrip van 4 dagen naar Flores. Het was 4 dagen varen, met verschillende stops tussendoor. We waren met een groep van 17 man, wat erg gezellig was. We hebben 1 heftige nacht gehad met hoge golven, maar zolang we in bed lagen met de ogen dicht ging het prima. We zijn dan ook alle 3 de nacht goed doorgekomen, maar deden stiekem wel een vreugde dansje van binnen, toen s' ochtends eindelijk de motor uitging en de zee rustig was. Een van de hoogtepunten van de trip was het zien van de Komodo-dragons, zowel op Komodo island als op Rinca island. Die beesten zijn echt zo onwijs groot, het lijkt soms net een krokodil. Als je alleen de kop ziet, lijkt het net een dino, wat een combi. Er liepen op beide eilanden veel herten en zwijnen rond, de belangrijkste maaltijd voor de Komodo's. Het is hap, slik, weg om vervolgens een week op één plek te blijven liggen om het eten te verteren. Wat een mooi leven... En wat een indrukwekkende beesten zijn dat. We hebben ook 2 keer op een verlaten strandje in de zon gelegen met een biertje in de hand en dat was ook weer genieten. Al met al was het een superleuke trip, die ik niet had willen missen.

Op Flores hebben we 2 dagen doorgebracht, waarvan we 1 dag hebben gedoken. Dat was voor mij alweer 3 jaar geleden, dus een klein beetje spannend. Dankzij een opfriscursus van P&E is het zonder problemen verlopen. Het duiken was fantastisch, we hebben oa manta rays gezien, hele mooie grote roggen. Daar hebben we helaas geen foto's van.

Na het duiken zat de trip er voor mij op. Het enige wat ons te doen stond was via Lombok terugkeren naar Bali. Die reis was toch weer erg bijzonder en een echte backpack ervaring. Eerst kregen we met moeite een kaartje voor de boot, omdat een of andere local probeerde geld af te troggelen. Dat is hem niet gelukt. Daarna zaten we 8u op een boot, terwijl wij dachten dat het ongeveer 5u zou duren. Na de boottrip werd het nog interessanter. We werden met veel te veel mensen in en op veel te kleine busjes gepropt. Zo zaten we met z'n 3-en achter elkaar op een krukje in het gangpad, erg efficiënt! Het was ook nog eens een rit van 2u door de bergen, alsof het niks is. Al dat reizen, de ene tocht nog gekker dan de ander, is elke keer weer een ervaring op zich. Op het vliegveld van Lombok, in Mataram scheidden onze wegen, ik ging via Bali naar huis, P&E gingen naar Java. Na 3,5 week samen valt het afscheid nemen niet mee, maar gelukkig komen ze over een paar weken thuis.

Je kan merken dat ze steeds meer met thuis bezig zijn. Heerlijk in je eigen huis, afspreken met vrienden en familie, een vaste baan, enz. Dat is ook niet gek na 10 maanden. Echt respect voor P&E dat ze zo lang kunnen reizen met zo weinig middelen. Mooi om te zien dat het zo goed met ze gaat, dat ze elkaar door en door kennen en gelukkig zijn. Super bedankt dat ik enkele weken met jullie mee mocht reizen, ik heb een supertijd gehad!!

Tot 15 oktober op Schiphol.

Groet Geertje

Verslag 2 van 3 Verslag Kees en Inge; ervaringen op Bali

Weerzien op Bali

Met dit reisverhaal voldoen we aan onze verplichting, die hoort bij een week optrekken met Pieter & Elke. Er stond al een verrassing te wachten tijdens onze eerste week bijkomen van onze werkstress in Sempidi op Bali. In de 15 kilo bagage voor NL zat een fles Australisch bubbles van Elke & Pieter verstopt. Zonder dat wij dit wisten hadden ze onze vakantiebestemming voor 2 nachten geboekt en waren net voordat wij er aankwamen alweer vertrokken naar Sulawesi. Met meest spannende moment was natuurlijk op zondag 31 juli, 10.00 uur: dan zouden we echt Pieter & Elke vasthouden op de luchthaven van Bali. Alsof ze niet zijn weggeweest, zo vertrouwd was het om weer met ze om te gaan. Nu merk je wat je die 10 maanden hebt gemist: de humor en elkaar een beetje plagen. Na een echte Indonesische lunch in Sanur en een beetje verkenning van de villa waar we de komende 9 dagen zouden vertoeven hebben we Geertje van de luchthaven opgehaald. Geertje heeft niet alleen haar broer en haar vriendin 10 maanden niet gezien; ook de verhalen over 5 maanden Afghanistan moesten verteld worden.

Nu was ons reisgezelschap compleet. Reizen was natuurlijk niet de eerste behoefte van P&E. Gewoon even een weekje ontspanning, een eigen thuis hebben met je eigen familie en gewoon de verhalen delen die je tussen de reisverhalen toch niet leest. En natuurlijk een warme douche, een zacht 2-persoonsbed, schoonmaakster en een zwembad is pure luxe.

Dan zijn er nog de momenten van de gezamenlijke maaltijden, uit eten gaan en elkaars foto's bekijken. Toch hebben op Bali ook uitstapjes gemaakt. We hebben 2 dagen een chauffeur tot onze beschikking gehad waarmee we naar Ubud (stad als centrum van Balinese kunst en kitch (souvenirs). Kuta (waar Australische jongelui uit hun dak gaan,) en dan de vele sawa's (rijstvelden), tempels (sarongs als verplichte kleding) en de traditionele dansen (Barung en Apendans/vuurdans).

Foto 1: Voor de apen/vuurdans

Foto 2: Onze kinderen gaan uit hun dak bij de zonsondergang op het strand van Kuta.

Verder is het goed om wat van onze eerste week te vertellen in Sempidi. Hier werden we opgenomen in een familie die onze in de ceremonies betrok van het Banjar (dorp/straat). We zijn verkleed als echte Balinezen bij respectievelijk de Banjaar offergaven aan goden en voorouders, crematies vanuit 2 verschillende ‘kasten' en een ‘tandvijlceremonie' geweest.

Foto 3: Gekleed in traditionele kleding

Het is leerzaam geweest om deze cultuur te ervaren. Het gaat in tegenstelling tot de westerse cultuur niet om het doel zelf maar om de weg ernaar toe. Het voorbereiden van de ceremonie en de offergaven neemt dagen in beslag en in net zo belangrijk als de offergave zelf. Het offer wordt na de ceremonie gewoon opgegeten of uitgedeeld. Het uitoefenen van het geloof van de hindu vraagt veel tijd van de mensen. Daar staat tegenover dat arbeid niets kost, er geen werkeloosheid is en dat de grond in Bali zo vruchtbaar is dat men van eigen boden kan leven.

Er is geen race van meer en beter met zo min mogelijk arbeid tegen hoge kosten. Maar de Balinezen leven voor elkaar en daarbij spelen de ceremonies een belangrijke rol. Daarbij accepteert men de dag zoals deze komt. Lachende gezichten en gastvrijheid leveren meer toeristen op dan wanneer je ze als melkkoe behandeld.

Tot slot nog een antwoord op de vele vragen hoe Pieter en Elke het samen uithouden.

Onze indruk is dat een reis met 'ups en downs' een sterkere band en onderlinge afhankelijkheid oplevert dan menig echtpaar met een status van ruim 30 jaar huwelijk achter de rug. Wat we ervaren hebben is:

- Geven en nemen van elkaars wensen en nukken;

- Vertrouwen en respect bij elkaars beslissingen en keuzes

- En vooral genieten van elkaars aanwezigheid.

Een goed team!

Na een emotioneel afscheid hebben we Elke, Pieter en Geertje zien vertrekken naar de boot op weg naar hun volgende etappe (Lombok en Flores).

Foto 4: Vertrek Elke, Pieter en Geertje

Het is nu aan Geer om deze reisverhalen te schrijven.

Groeten, Kees & Inge

Verslag 1 van 3 Sulawesi en Bali, Indonesia

Salamat datang familie en vrienden,

Dit om maar even op zijn indonesisch te beginnen, want we hebben 2 maanden om ons te verdiepen in de indonesische cultuur en natuur. Vanaf Darwin zijn we naar Bali gevlogen om even te acclimatiseren en wat spullen achter te laten voordat we door zouden vliegen naar Sulawesi (het voormalige Celebes).

Het zou nog 2,5 week duren voordat we Pieters familie (Kees, Inge en Geertje) na 9 maanden weer reallife zouden zien. Nog wel voldoende tijd om Sulawesi door te reizen van Zuid naar Noord, maar voordat we naar Makassar afgereisd zijn, hebben we stiekem 2 nachten besteed in de accomodatie die Pieters ouders voor zichzelf geboekt hadden. Zij hebben namelijk eerst 11 dagen vakantie gevierd in Sempidi, voordat we in Sanur zouden samenkomen. Samen met onze overbodige spullen hebben we een flesje Australische bubbels achtergelaten om hen welkom te heetten (ze waren erg verrast).

Huisje in Sempidi

Zuid-west Sulawesi

In Makassar begon onze Sulawesi beleving. Een letterlijke beleving, want we hebben veel bijzonders gedaan en gezien. Vanuit Makassar zijn we snel naar Panta Bira vertrokken. Er was in Makassar niet veel te zien, behalve het Fort Rotterdam. Het fort staat nu in de stijgers en geeft nu nog iets weer van de Nederlandse koloniale tijd. Nu is dit niet helemaal correct, want Nederlandse woorden kom je wel veel tegen, zoals; kantor, Notaris, kamar, sprei, jurk, rok en handoek. In hele kort tijd waren we al snel weer helemaal thuis in Azië, de wegen met chaos, scooters en metname gaten in de weg voelden als vertrouwd aan. Een hel van een rit bracht ons in Pantai Bira, een paradijsje in Zuid-west Sulawesi. Een prachtig strand, vissersbootjes en een klein dorpje met een aantal guesthouses bracht ons goed in de stemming om het eiland verder te ontdekken. We hebben een volle dag besteed in Bira en ontspannen gezwommen en wat gewandeld in de omgeving. Tijdens de wandeling kwamen we een scheepswerf tegen die nog op traditionele wijze houten boten bouwt, zonder dat er een spijkertje aan te pas komt. We waren zeer onder de indruk van deze enorme boten.

Fort Rotterdam in Makassar, Sulawesi

Met de jongelui op de foto

Vakwerk!

We zijn een gewillig slachtoffer van het mobiele-telefoon-foto-terrorisme. We worden vele malen per dag gevraagd op de foto te gaan met een indonesische vrouw / man / familie / jongens / tienermeisjes / moslimvrouwenclub. Ze zijn allemaal in het bezit van een mobieltje en willen dan samen met een ‘blank' iemand op de foto voor het thuisfront (denken wij). Natuurlijk maken wij ook gretig gebruik van de kans om onze camera voor dit doeleinde te gebruiken.

De volgende bestemming zou de streek Tana Toraja zijn, maar daar moest nog wel even voor afgezien worden. We hadden de wegenstructuur lichtelijk onderschat en het kostte ons twee volle dagen voordat we in de beroemde streek zouden aankomen. Gelukkig konden we halverwege overnachten in Sengkang. Het was bij aankomst nog vroeg genoeg om aan het einde van de middag een bezoekje brengen per longboat aan het drijvende vissersdorp Salotangah op het meer Danau Tempe. We konden, tijdens een kopje thee met pisang goreng (fried banana)op een drijvend huis, genieten van de zonsondergang. Het was heel knus (samen met een tiental andere toeristen, die ook ineens opdoken).

Tana Toraja

Na wederom een hele dag in een Kijang (indonesische naam voor een 8 persoons Toyota, die soms volgepropt wordt met 12 personen + bagage) kwamen we aan in Rantepao, de grootste plaats in Tana Toraja. Deze streek ligt op een hoogte van ongeveer 1000m en staat bekend om grote/lange begrafenissen ceremonies met offers, rotswandbegraafplaatsen en traditionele beschilderde bootvormige woningen. Troffen wij het even dat we er in het begrafenisseizoen waren! Zo kwam het uit dat we precies op mijn verjaardag een dagtrip hadden naar een van de begrafenissen. We startte de dag met een bezoekje aan de veemarkt, waar de buffalo's klaar stonden en varkens klaar lagen voor verkoop. Deze dieren worden door vrienden en bekenden gekocht om aan te bieden aan de familie van de overledene. De prijs van een buffalo is ongeveer 20 mln Rhoepia, ofwel zo'n 1800 euro, en van een varken 1 mln. De zeldzame albino buffalo kan zo'n 200 mln kosten en is een topstuk om aan te bieden. Deze tradities zijn totaal verschillend en moeilijk te omvatten voor ons westerlingen. De geluiden van de krijsende varkens gaan door merg en been. Deze manier van begraven is weggelegd voor de oudste generatie van een familie en dan moet de familie ook welgesteld zijn. Het kan soms een jaar duren voordat de begrafenis plaatsvindt omdat er veel georganiseerd moet worden. Er worden vaak honderden mensen verwacht en soms helemaal vanuit Jakarta (de reiskosten worden zelfs vergoed). Hindu, Christen of Moslim, bij de begrafenistraditie maakt dit geen verschil. Hierbij wat fotos om een beeld te geven van de grootsheid van zo een uitvaart. Toeristen zijn zeer welkom en hier wordt dan ook goed gebruik van gemaakt. Het voelde wel een beetje ongemakkelijk om daar aanwezig te zijn, maar dit werd al snel teniet gedaan nadat een familielid ons welkom heette. Het is wel de gewoonte een kado aan te bieden aan de familie, maar daar had onze gids voor gezorgd. Wij hebben sigaretten gegeven aan de familie, maar dit had ook een pak suiker kunnen zijn. Het was een bloederig gebeuren en vooral erg druk. Het daadwerkelijke slachten van de buffalos hebben we (gelukkig) gemist, maar we hebben wel de restanten te zien en een varken in het hart gespiest zien worden. Het was een indrukwekkende ochtend!

Op de markt liggen de varkens te wachten tot ze verkocht worden

De middag hebben we besteed aan de rotswandbegraafplaatsen. Deze manier van begraven komt metname in deze regio voor. Er worden gaten uitgehakt in de wanden en daar dan de kist ingezet. Op een balkonnetje voor de deurtjes naar de kisten worden er poppen geplaatst die een kopie zijn van de overledene. Soms zijn deze poppen levensecht.

Aan het einde van de dag hebben we een bezoek gebracht aan een dorp met traditionele bootvormige woningen. Deze woningen zijn echt vakwerk en een bijzondere verschijning in het landschap. Het kost heel veel tijd om de versieringen op de woningen te schilderen. Soms vraag je je wel eens af waarom ze zoveel energie en geld in dit soort dingen steken. Net als de begrafenissen zit er overal een betekenis achter. Ze hebben het woord efficienty niet uitgevonden en geloven er heilig in dat ze alles voor het hiernamaals doen.

Bloed en veel gekrijs van de varkens

Bootvormige daken bij traditionele woningen in tana toraja

Wand met poppen voor gaten waar de kisten inliggen

Togean Islands

Een lange trip van 32 uur te bus/auto en boot bracht ons op de meest tropische plek van onze reis tot nu toe. Samen met een groepje medereizigers hebben we een hel van een tocht gemaakt om op het eilandje Pulau Kadidiri te komen om daar een aantal dagen uit te rusten en te duiken. Samen met circa 60 andere toeristen hadden we een eiland voor onszelf om vanuit onze hangmat te genieten van het uitzicht op een blauwe lagoon. Zon, zee en strand waar je normaal van droomt. Snorkelen vanaf een paar meter van het strand en dan ook nog voorzien worden in al het eten en drinken. We hebben een aantal duiken gemaakt en vooral niet al te veel gedaan. De watertemperatuur was zo'n 29 graden en alle dagen een heerlijk zonnetje. Ik kan veel omschrijven, maar de fotos zeggen alles.

Pulau Bunaken
Na wederom een lange tocht gemaakt te hebben van zo'n 10 uur per boot en daarna 12 uur per auto kwamen we aan op het noordelijkste punt van Sulawesi, Manado. Samen met onze nieuwe franse vriend Benoit maakten we de tocht per public ferry van Manado naar Pulau Bunaken. Benoit had dezelfde plannen en wij vonden het wel gezellig om wat tijd met hem te besteden. We vonden een geschikte locatie om een aantal dagen te vertoeven; een hutje aan het strand zo'n 40 meter van het mooiste koraalrif wat we tot nu toe gezien hebben. Een paradijselijk stukje rif met bizar veel vissen en prachtige kleuren. Ook hier hebben we nog een tweetal duiken gemaakt langs een wand die een aantal km naar beneden loopt. Natuurlijk zijn wij niet dieper gegaan dan de toegestane 30 meter! Er was een flinke stroming, dus we werden lekker meegenomen en hoefde niet meer te doen dan kijken en genieten.

Bali

Vanaf Manado zijn we terug naar Bali gevlogen en werden we opgewacht door Kees en Inge. Ontzettend leuk om elkaar weer te zien na 9 maanden. We hadden elkaar heel veel te vertellen en konden dit mooi doen tijdens een lunch vlak voordat we Geertje van het vliegveld moesten halen. Samen met de familie van Ruiten (helaas zonder broer Maarten en vriendin Lisa) hebben we een heerlijke tijd gehad in en rond Sanur. Ik zal niet teveel ingaan op deze tijd, want we hebben Geertje, Kees en Inge ook gevraagd een kort verslagje te maken. Deze volgen spoedig! De villa die Kees en Inge gehuurd hadden was prachtig en met een lekker zwembad erbij vermaakten we ons goed in en rond het huis. We hebben tweemaal een uitstapje gemaakt met een chauffeur om wat Balinese cultuur op te snuiven. Onze dagen bestonden metname uit ontbijten, boekjes lezen, zonnen, uitgebreid lunchen, boodschappen doen en op de fiets door Sanur rondcruisen. Heerlijk!

Met de familie op de foto

We beseffen dat we geluksvogels zijn dat we zoveel bijzonders kunnen zien en meemaken. We genieten nog steeds van alle indrukken, hoewel het ontspannen weekje op Bali ook echt wel even nodig was. Familie, een goed bed, een echte douche, comfort, lekker eten en rust kwam als geroepen!

Er wordt ons regelmatig gevraagd hoe we het zolang in elkaars nabijheid uithouden. Dit gaat eigenlijk allemaal vanzelf. We hebben altijd veel leuke dingen in het vooruitzicht en zijn allebei de moeilijkste niet. De laatste tijd wordt er al wel wat meer gesproken over hoe het leven in Nederland weer opgepakt gaat worden. Het vinden van een baan en het samenwonen zijn dan de volgende uitdagingen!

Op 8 augustus zijn wij en Geertje uitgezwaaid door Kees en Inge om nog een aantal weekjes met zn drieen te reizen. De eerst volgende bestemming is Lombok, het volgende eiland in de Indonesische archipel...

Dikke kus,

Elke & Pieter

PS: Nog meer fotos te vinden onder het kopje FOTOS!

Het verslag van Kees en Inge is ook te lezen op onze website