NT Northern Territory, Australia

Lieve familie, vrienden en iedereen die zich hier niet onder ziet,

In ons boek met reisverhalen gaan we het hoofdstuk Australië sluiten. We vliegen vannacht naar Indonesië. Deze update zal een samenvatting geven over onze gehele indruk van dit land. We hebben bijna alle staten, behalve Tasmanië,bezocht. Dit geeft ons wel een goede indruk, denken wij. Eerst zullen wij onze exploratie van de laatste staat op het vaste land de Northern Territory (NT) beschrijven.

De laatste update hebben we geschreven in Kununurra in WA. Kununurra ligt op de grens met NT. Er was nog wel tijd voor 1 stop voor wij NT gingen verkennen. Lake Argyle is een van de grootste meren van Australie. Dit is onstaan door het plaatsen van een dam, een hele hoge dam. Met een mooi, maar wat was het water koud, zwembad hebben we 2 dagen genoten van onze laatste dagen in WA.

Bij vertrek wilde onze auto weer eens niet starten, deze keer was het de accu. Met veel hulp is het dan toch gelukt en kon onze trip naar NT beginnen. Doordat we problemen met de accu hadden hebben we besloten om door te rijden naar Katherine. Hier was tenmiste een garage om dit ff te laten checken. Echter bleef de auto het de hele dag doen, dus dachten we gewoon dat de accu helemaal leeg was. Helaas startte de auto de de volgende ochtend weer niet. Toch maar de wegenwacht gebeld. Het werd slepen naar de garage om alles te checken. Jammer dat we 1,5 dag moesten wachten op een sleep. Maar wel een bed in een motel wat door onze ANWB werd betaald.
De kosten vielen gelukkig mee en hij heeft tot vandaag zich goed gedragen. We hebben hem 14 uur voor vertrek uit het land gelukkig kunnen verkopen. Je zult je wel afvragen of dat geen stress oplevert. Zeker omdat we er veel tijd in hebben gestoken en in 12 dagen maar 2 telefoontjes hebben gehad. Ik kan je vertellen dat dat zeker zo is, maar wij nu superblij zijn. We hebben er ook nog een aardig bedrag voor gekregen. Maar dat mag ook wel na wassen, stofzuigen, polijsten en overal adverteren. Het heeft wat werk gekost, maar we hebben hem dan uiteindelijk toch kunnen verkopen in Darwin.

NT staat bekend om zijn ongerepte natuur die vooral te bewonderen is in zijn Nationale parken, zoals Nitmiluk Gorge, Litchfield en de wereldbekende Kakadu. NT staat ook bekend om zijn krokodillen waardoor je bijna nergens mag zwemmen en bij waterkanten altijd voorzichtig moet zijn. Dit hebben wij dan ook gedaan, want wij leven nu nog.
In Nitmiluk hebben we Katherine Gorge bezocht met mooie uitzichten over de Gorge van verschillende hoeken. In het noorden van Nitmiluk ligt Edith falls. Deze plek is ons door vele mensen aangeraden en wij weten nu waardoor. Ten eerste is het supermooi en ten tweede kun je er gewoon veilig zwemmen. Dit park evenals Kakadu hebben wij samen gedaan met onze oosterbuur vrienden Fabian en Nina. Wij zijn ze al een paar keer eerder tegen gekomen in WA.

Over Kakadu hebben wij veel negatieve verhalen gehoord en dan voornamelijk van de Australiers zelf. Het zou een beetje overschat en te toeristisch zijn. Met deze instelling zijn wij dan ook het park ingegaan. Gelukkig viel alles mee. We konden kamperen op een mooie plek, zonder de buitentent, zodat we de sterrenhemel al liggend in bed konden bekijken. Daarnaast mochten we ook nog een kampvuur maken. Dit was alweer een tijd geleden omdat het in WA overal te droog was. Alle plekken waar we heen konden hebben we bezocht, maar de tours hebben we laten zitten. Deze waren wel erg duur in het park. Hier hebben wij onze eerste Saltie gezien. Deze krokodillen kunnen tot wel 6 meter worden, de mannetjes dan. De vrouwtjes kunnen 3 meter worden, wat even groot is als de grootste freshwater krokodil. Helaas lag deze croc grotendeels onderwater en was het wat donker. Maar wel onze eerste Saltie. Overdag waren de mensen goed verdeeld over het park, maar met zonsondergang komt iedereen toch naar de mooiste plekken. Zo ontdekten wij dat in Ubir. Wat een mensen passen er op een berg die uitkijkt over de floodplain. Schitterend om de zon hier onder te zien gaan. Kakadu staat vooral bekend om zijn schilderingen van de Aboriginals. Deze cultuur is hier al 40.000 jaar en is nog een levende cultuur. De schilderingen varieren dan ook van oorsprong tussen de 40.000 jaar en 3000 jaar. Best een verschil, maar sommige oude zijn nog duidelijk te zien. Simpele schilderingen, maar de verhalen die er achter zitten zijn dan ook levenslessen. Naar school gingen ze niet; alles was te halen uit de schilderingen. Van normen en waarden tot hoe filleer ik een vis. Aboriginals hebben geen vaste gebouwen en verplaatsen zich naar waar het voedsel was.

De australiers hebben niet zo'n hoge pet op van de aboriginals, dit is zacht uitgedrukt. Het kost ze alleen maar geld. Daarom was het goed om hier geweest te zijn en een andere kijk op hun leven en cultuur te krijgen. Kakadu wordt gerund door Aboriginals en hierdoor blijft deze cultuur hier bestaan.

Even buiten Kakadu hebben we een cruise gedaan bij de Corroboree wetlands. Dit was volgens veel mensen de beste in NT en ook nog eens 1/3 van de prijs. Iets voor ons dus. De avond verbleven wij op de camping achter een roadhouse. Onze goedkoopste betaalde overnachting van 3,75 per persoon. Dit zou onze laatste nacht in de tent zijn. Voor deze gelegenheid hadden we onze fles bubbels (uit Maraget River in zuid WA) koud gezet. Met zelfgemaakte pizza was dit een geslaagde avond.

De volgende dag , tijdens de cruise, hebben we veel krokodillen gezien die op de oevers lagen. Echt super cool!!! Niet te vergeten alle mooie grote en kleine vogels die je bij ons alleen in de dierentuinen ziet. Na afscheid van Fabian en Nina wilde we nog meer krokodillen zien. De tour Jumping Crocs was het resultaat. Een uur lang krokodillen kijken, vooral grote. Wat kunnen deze beesten hoog springen. De grootste was 6 meter en woog ongeveer een ton. Ze kwamen echt dicht bij de boot en in was blij dat we achter glas zaten. Wat een super ervaring echt cool!!!

De laatste 2 weken hebben we doorgebracht in Darwin, omdat we de auto moesten verkopen wilden we niet te ver bij Darwin vandaan. Het telefoonbereik valt namelijk weg als je nog op de ring van de stad rijdt. Darwin is een kleine stad met een laidback sfeer. Denk je dat heel Australie relaxt is dan is Darwin nog een stapje erger. Ook niet gek met het klimaat hier. Ze hebben hier 2 seizoenen het droge en het natte seizoen. Wij zitten nu in het droge seizoen wat eigenlijk de winter is. Het is hier nu elke dag een blauwe lucht met 30 graden. Moet je nagaan hoe het hier in de zomer is. In de zomer valt er ook nog eens bijna iedere dag regen en dat zijn geen miezerbuien. Hebben we goed gepland zo.

Om Darwin nog een dagje te ontvluchten zijn we naar Litchfield NP gegaan. Een NP waar je grote, hoge termieten bergen vindt. Deze kunnen tot wel hoger dan 4 meter worden. Je kunt in het park ook zwemmen in de rockpools . Omdat de krobodillen hier niet kunnen komen is het dan ook erg druk. Zeker nu ze allemaal vakantie hebben. Maar we hadden een rustig plekje gevonden bij een rockpool bovenop een berg net voor een waterval. Je raadt nooit wie we daar weer tegen kwamen: Fabian en Nina. Er waren daar denk ik 10 mensen. Hoe groot is de kans dat zij daar ook zouden zitten. Deze keer hebben wij dan ook geen afscheid genomen en gezegd: ‘tot de volgende keer'. Wij gaan het land uit en zij reizen tot september nog door Australie. Maar je weet maar nooit.
Om kosten te besparen hebben we via de mensen waar ik in Victoria heb gewerkt een contactpersoon, genaamd Shane, in Darwin gekregen. Voor 2 dagen werken, alleen ik, kunnen wij daar 11 dagen blijven slapen. Het is 1 km vanuit het centrum, dus een super goede plek om de stad te verkennen.

Vannacht vliegen we naar Bali in Indonesie en beginnen hier een nieuw hoofdstuk voor de komende 2 maanden. Na 20 dagen zien we mijn ouders en komt ook mijn zusje ons vergezellen. Na 11 dagen met zijn 5en gaat mijn zusje nog 2 weken mee de rest van Indonesie verkennen. Hier kijk ik erg naar uit, het is toch alweer bijna 9 maanden dat wij onderweg zijn. In de laatste 3 maanden doen wij nog minstens 5 landen aan.

Australie in een Notedop
Australie heeft veel tegenstellingen; drukke steden met miljoenen inwoners tegen rustige dorpjes met slechts 6 inwoners. Ze zijn inmiddels het land met de dikste mensen. Niet om trots om te zijn, maar wel zichtbaar. Dit komt door het eten, veel BBQ'en en een Mc Donalds op iedere hoek van ieder gerespecteerd dorpje. Doordat de afstanden te groot zijn en de temperatuur te hoog pakken mensen bijna altijd de auto. De mensen zijn erg relaxt en vriendelijke. Ze zijn zo relaxt dat ze echt alle woorden afkorten. Zelfs van Thanks maken ze Ta, U-turn wordt Uwi, Goodday is G'day, Biscuits is Bicies en Mc Donalds is Macca's.
Een hoop lijkt en is ook schijnvriendelijk, maar een klein kletspraatje kan er altijd vanaf. Ze kunnen goed vertellen en wat minder luisteren, maar dat is in Nederland net zo. Ze kunnen ouwehoeren als de beste, maar ze zijn niet zo goed met Alcohol.

Australie heeft veel dieren die nergens anders op de wereld te vinden zijn. Van 10 giftigste slangen van de top 11 van de wereld tot kangaroes, kamelen, koalas tot vele soorten insecten. Vele van de insecten houden van bijten of het nu een mier of een mug is. Het doet allemaal pijn of jeukt. Niemand is bang voor deze slangen, insecten, krokodillen of spinnen terwijl ze behoorlijk dodelijk kunnen zijn. Ze zijn ermee opgegroeid en weten ermee te leven.

Austalie is een eiland met overal stranden, woestijnen, regenwouden en gebergtes. Voor ieder wat wils. Hierdoor wordt er veel gekampeerd op de mooiste plekjes en komen velen niet eens hun eigen staat uit. Mannen kunnen hier echte mannen zijn. Beetje kamperen, BBQ'en, vissen, hout hakken, vuur maken, grote auto's en veel gereedschap, omdat je het hier allemaal kunt gebruiken.

Australie is groot. Nederland is evengroot als de helft van Tasmanie. Tasmanie is al heel klein vergeleken met het vaste land. Nederland past ongeveer 161 keer in Australie. Wij hebben hier 7 maanden rond gereden en 30.000 km in de auto gezeten. Australiers zijn gek op verkeersborden. Deze staan echt overal de wegen staan ermee bezaaid. Soms wel 5 verschillende snelheden binnen 500 meter.
Ze hebben wel humor op hun borden. Van de pictogrammen van unstable clifs tot look out for cassawaries.

Samengevat is het een groot land met een relaxte sfeer waar veel te zien is. Mocht iemand naar Australie willen dan kunnen wij wel tips geven. Ik zou echter nog wel wachten, want met de koers van de Euro en de Aussie Dollar is het nu te duur.

Dikke kus,

Pieter en Elke

Perth, Coral Coast and the Northwest - Australia

Lieve trouwe lezers,

Ja, die twee hangen nog steeds in Australie rond, maar niet voor lang meer. De laatste weken zijn aangebroken en met Indonesië in het vooruitzicht klagen we niet. Na zo’n 7 maanden Australië kunnen we wel zeggen dat we het grootste deel van het land, natuur en cultuur gezien hebben. We voelen allebei dat het tijd is voor iets anders. Als je zelfs de Ozzies informatie kan geven over mooie plekken en handige tips, dan is het tijd voor vertrek of definitief verblijf.

De afgelopen weken hebben we een nieuw deel van Australie gezien, de westkust! Een totale andere omgeving dan het dichtbevolkte en toeristische oosten. Lange stukken rijden met prachtige kusten, ongerepte nationale parken en dorpjes met gemiddeld 1500 inwoners.

Beetje geinen in het water.

The Pinnacles, mooi natuurverschijnsel.

Even een blik op een ‘ordinary’ day in Australische reizigersleven van Pieter en Elke

Licht, er komt licht door het tentdoek. Je hoort Pieter denken; Jippie, we zijn in Australie, ik moet eruit eruit! Aan de andere kant van het luchtbed trekt Elke haar slaapzak nog maar eens goed over haar gezicht, maar helaas een drukkend gevoel op de blaas... Onderweg naar de bushtoilet / het schijtgat overdenkt zij de dag. Ontbijtje van Weetbix, daarna de tent laten drogen en maar eens op de kaart kijken waar er overnacht kan worden. Bij terugkomst zijn de haring al uit de grond en staat het ontbijt klaar op de picknicktafel. Voortvarend, maar toch duurt het tot 9 uur voordat de auto ingepakt is en de trip weer verdergaat. Vandaag staat er een tocht van zo’n 300 km op het programma en zijn er een aantal interessante plekken aangegeven waar gestopt kan worden. De Ipod wordt ingeplugd en One Republic schalt door de speakers. Evenals gisteren is het zonnig met een temperatuurtje rond de 25 graden. Het belooft weer een mooie Australische dag te worden. Binnen de eerste 50 km wordt er minimaal 10 x gezwaaid naar een passerende 4 wheel drive met caravan / of mobilehome met daarin de beruchtte ‘grey nomads’. Een plastic handje monteren is al overwogen. Met Elke aan het stuur en een gemiddelde snelheid van 105 tuffen ze richting het noorden. Bij een zeldzame maar zeer gewaardeerde roadhouse wordt er gestopt, opnieuw een volle tank van zo’n 80 dollar. Er wordt op dit moment meer benzine dan water verbruikt. Om hier iets aan te veranderen, wordt er voor gekozen om maar eens een aantal nachtjes op dezelfde camping te blijven staan. Dit is ook wel handig om alle electrische apparatuur weer eens op te laden. Er wordt onderweg gestopt bij een lookout waar vanaf een stijle cliff, tijdens het juiste seizoen, walvissen gespot kunnen worden. Het uitzicht is waanzinnig en Pieter kruipt dan ook voetje voor voetje voorbij het bordje unstable surface. Helaas geen walvissen, maar wel een aantal zeeleeuwen die door de golven aan het zwemmen zijn op jacht naar vissen. De maag van Pieter begint te knorren en een mooi plekje is al snel gevonden, de australische voorzieningen zijn voortreffelijk. Back on the road gaat de muziek weer aan en het handje met regelmaat omhoog. Zo tegen drie uur bereiken ze het eindpunt voor de dag. Met een bezoekje aan het informatiecentrum en na de nodige boodschappen gedaan te hebben bij de Woolworths en Liquorland, kan het opzetten van de tent beginnen. Afgezien van een lichte irritatie over wie er nu weer de haringen in de grond mag slaan, staat de tent in een record tempo van 8,5 minuut. Plop, daar worden de doppen afgeschroefd van twee Tooheys extra dry, shapes erbij en van hun gezichten is af te lezen dat ze genieten.

Tentje in Karijini NP

De afgelopen weken hebben wij vele interessante plekken bezocht. Metname het marineleven is erg prachtig. We hebben ons allereerst in Fremantle, enkele kilometers onder Perth, gestort in het Bataviaverhaal. Hier staat een deel van de orginele Batavia en is er een tentoonstelling waar verteld wordt over hoe wij Nederlanders als eerste de Australische kust in kaart gebracht hebben. Als trotse Nederlanders hebben wij de Shipwreck Gallery doorgestruind en na een beetje speuren op de kaart blijkt dat er vele Nederlandse namen nog steeds gebruikt worden (zoals cape Leeuwin). Perth vonden wij een relaxte stad, niet al te groot en veel groen, een groot stadspark, leuke winkels en goede ligging dichtbij het strand. En niet zoals wij verwacht hadden een abrupte overgang van outback naar stadse torens.

Perth, zie de verschillen.

Helaas hebben wij ons slaapplekje in Perth bij Mignon en Sjoerd moeten inruilen voor een nieuw avontuur met ons Red Roo en tent. Het weer werd gelukkig beter naarmate we noordelijker kwamen. Zoals al eerder genoemd zijn de dagen nu boven de 25 graden. De nachten zijn wisselend, afhankelijk van de zeeinvloed of een koude wind vanuit de outback. Tropische stranden zijn hier volop te vinden en de ene nog mooier dan de andere. Ook iets meer richting binnenland zijn er prachtige nationale parken te vinden. Wij vonden vooral Karijini National Park erg mooi omdat daar vele gorges te bezichtigen waren. Wij hebben er twee bezocht die je al zwemmend/klimmend door moest. Dit was een beetje onhandig omdat wij een rugzak met camera bij ons hadden. Maar we weten nu dat Pieter heel goed kan zwemmen met één hand boven zijn hoofd.

Klimmen en spannende stukjes vinden we leuk!

Jump in Gorge

Ik ga nu een beetje te snel want voordat wij Karijini N.P bezocht hebben, waren wij aan de kust en hebben we veel spannendere dingen gedaan. Allereerst hebben wij geslapen in een resort gecombineerd met een camping in Monkey Mia. Dit plekje staat bekend om haar dolfijnen die je als toerist van heel dichtbij kan zien en bijna voelen. Iedere ochtend zijn er een aantal voedertijden die je kan bijwonen en terwijl je tot je kuiten in het water staat, komen de dolfijnen langszwemmen in afwachting op een aantal visjes.

Flipper!!!

Klinkt als een heel toeristisch gebeuren, maar wel de mooiste manier om iets met dolfijnen te doen zonder dat het geld kost. Vanuit Monkey Mia zijn we richting Exmouth gereden. Een duur plekje voor ons, metname voor Pieter, maar zeker de moeite waard. Pieter heeft hier met een Whaleshark gezwommen, de grootst de vis in de oceaan. Door het gebruik van een vliegtuigje kan men zien waar de whalesharks zijn en daar dan de boot op afsturen. Hij vond dit een geweldige ervaring. Daarnaast heeft hij ook nog humpbackwhales gezien, mazzel dat het het goede seizoen was. Terwijl Pieter lag te dobberen tussen de grote vissen, ben ik gaan duiken. Het Ningaloo reef is zoals velen zeggen, één van de mooiste duikplekken in Australie. Ik heb drie duiken gemaakt en vele onderwaterwezens gezien, zoals; reefsharks, schildpadden, inktvissen, zeeslangen en vele tropische vissen en dat in alle maten en kleuren. Exmouth is ook de toegang tot Cape Range National Park. Dit park heeft vooral hele geweldige snorkelstranden en hier hebben we ons dan ook een aantal dagen goed kunnen vermaken.

Humpbackwhale

Shark at Ningaloo Reef

Onderweg komen we vaak dezelfde mensen tegen. Dit komt omdat iedereen er eigenlijk maar één weg is ook ongeveer hetzelfde tempo heeft. Qua aanspraak komen we daarom ook niets tekort. We delen vaak ervaringen tijdens het koken en eten in de campkitchen. Dit is voor iedereen het beste plekje om even lekker te zitten, alles op te laden en tips op de doen voor de komende dagen. Het komt zelfs wel eens voor dat je na een aantal uren kletsen nog steeds niet weet hoe de ander heet. We zijn wel heel jaloers op de reizigers met een 4 wheel drive. Wij zijn aangewezen op de routes die geasfalteerd zijn en hierdoor missen we toch wel een aantal hoogtepunten. We hebben het eenmaal geprobeerd en een gravelroad met corrigation (ribbels) genomen van zo’n 60 km en daar 2 uur over gedaan. Een hel voor de auto en dus ook voor mij, maar het brengt je wel op de beste plekken. Afgelopen week hebben wij het natuurverschijnsel de Bungle Bungles aan ons voorbij moeten laten gaan omdat wij dit pad echt niet konden nemen. Zelfs de 4WD auto’s hadden er problemen mee en deden 3 uur over 50 Km. We hebben wel een uur langs de weg gestaan voor een lift, maar helaas zaten alle autos volgepropt. De Australiers nemen hun hele huisraad mee! Even over dit verschijnsel gesproken. We hebben combinaties gezien van bussen met trailers met een auto erop, maar ook campers met vouwwagens erachter, 4 wheel drives met boot op dak en caravan erachter. Niets is te gek, dus laten we het er maar ophouden dat ze heel reislustig zijn.

Na de vele kilometers aan de kust was Broome de laatste plaats en meteen ook een stad. Dit zijn tevens de laatste stranden waar gezwommen kan worden in de zee. De krokodillen nemen het vanaf hier over. Met deze gedachte spring ik toch liever in het zwembad. In Broome hebben we genoten van de stadse voorzieningen en een prachtige zonsondergang vanaf het beroemde cable beach. Een Swan biertje erbij en rustig naar de zwemmende en wandelende mensen kijken terwijl de zon langzaam ondergaat. Wat zijn er toch veel paradijsjes op aarde! Vanuit Broome zijn wij weer richting oosten gereden met als eindbestemming Darwin. Tussentijds zijn we gestopt Halls creek en daar onze eerst freshwater crocs gezien. Gelukkig op afstand, ze lagen op een zandbank in de rivier. De ‘salties’, zien we later, die zitten meer bij zee, hoewel ze ook wel eens uitkunnen zwerven naar billabongs en rivieren. Zo hebben wij gehoord dat er een 3,5m Saltie zat op minder dan 300m van onze vorige camping. Beetje afstand bewaren tot deze wateren kan geen kwaad.

Het was ver weg, maar ze liggen er echt!

Darwin zullen wij eind juni bereiken en dit betekent einde Australië voor deze trip. Half juli vliegen we pas naar Indonesie, maar de auto moet verkocht worden en daar willen we de tijd voor nemen. Beetje poetsen, waxen en uitzuigen. Hij zal blinken voor de toekomstige eigenaar. We gaan proberen weer een adresje te vinden in Darwin om onszelf nuttig te maken en daarvoor gratis verblijf te krijgen. Waarschijnlijk volgt er nog een verslagje voor vertrek naar Indonesië, we hebben nog steeds veel moois in het verschiet.

Genieten...

Zie de fotos in het mapje albums voor een beeldend verslag van onze ervaringen!

Dikke kus van Elke en Pieter

Cooma, Melbourne to Perth

What is better than to sit at the end of a day and drink wine with friends, or substitute for friends.

Lieve vrienden,

Nu eens vanaf een andere website, maar nog steeds de oude vertrouwde verhalen. Ook afgelopen periode, die de boeken in gaat als veel rijden, hebben wij weer veel meegemaakt. De avonturen zullen jullie allemaal lezen de komende 10 pagina's :).

We waren gebleven bij een Summitwalk van 22 km op de hoogste berg van Australie, Mt Kosciuszko. Een super mooie wandeling, zie foto's, waarin ik binnen 200m al een natte voet had door een beekje. De sneeuw maakte het beter, want bij Australie denk je niet aan sneeuw. We hebben gewoon een sneeuwballengevecht kunnen houden. Helaas verdween de top van de berg 30 minuten voor wij er waren in de mist. Daar is hij ook niet meer uitgekomen. Jullie kunnen dus nagaan hoe ons uitzicht was bij deze sneeuw. GEEN/WIT/KOUD.

The top of Mt Kosciuszko

Gelukkig hebben wij voor pasen wat anders kunnen regelen. Wij waren welkom bij Wendy in Nariel, bij Corryong. Hier hebben wij nog wat geklust om onze slaapplaats te verdienen. Eindelijk is mijn project, de brug, klaar (kan ik dit weer met een gerust hart achterlaten). We hebben zelf 4WD gereden, paaseieren verstopt, echt op kolen onder de grond hert (bambi) gekookt en later weer paaseieren gezocht. We hebben 6 mooie en gezellige dagen gehad en een goede afleiding van onze auto. We zijn door Wendy weer afgezet in Cooma op woensdag. Een rit van slechts 4 uur, die zij ook weer terug moest rijden. Gelukkig was zij hier al heel lang niet meer geweest en keek ze zelf ook veel rond en genoot.

Even snel langs de garage om te checken naar de status, maar helaas zelfs nog geen motor. Twee dagen later konden wij eindelijk vertrekken en dat hebben wij dan ook om 6.00 gedaan. We moesten immers via Corryong naar Melbourne (8 uur rijden). Die avond hebben we met de gehele familie Bire gegeten. Iedereen nog 1 keer zien voor we naar het westen vertrekken en Australie verlaten. De volgende dag hebben we Melbourne nog even aangedaan en geluncht met Howard en Margaret die nu weer voor 6 maanden in Nederland zijn. In de avond zijn we naar een wedstrijd van Footy gegaan in de Melbourne Cricket Ground. Deze sport wordt alleen in Australie gespeeld en is een combinatie van diverse sporten (voetbal en rugby) en wordt gespeeld op een ovaal veld. Een sport die je moet zien en niet te omschrijven is. (opdracht: ff googlen).

Op weg naar het westen.
De eerste stop was de Grampians waar de wegen nog steeds niet gerepareerd waren sinds Elke daar met Eline en Gemma geweest is. Hierdoor konden we niet overal komen en hebben we alleen het noordelijke gedeelte van het National Park gedaan.

Adelaide was de volgende bestemming. Een mooie stad met vooral veel parken en heel ruim opgezet. We hebben ons hier vooral voorbereid op de grote reis naar Perth zo'n 2700 km en gerelaxt.

De route ging langs Port Ausgusta, Streaky Bay, Fowlers Bay, Madura, Norseman, Esperance, Albany, Denmark, Margaret River, Busselton en Preston Beach naar Perth. Vele plaatsen waren tips de we hadden gekregen. Tijdens deze tocht hebben we veel kust, veel niets, stranden, veel water (lees: zee), hele hoge bomen, wijngaarden en veel tank stations. Een rit van uitersten: vlakte met lage begroeing, bergen en hoge hoge hoge bomen.

Ik heb ook nog kunnen werken bij Head of Bright een uitzichtpunt waar je veel walvissen zwemmen. Alleen moet je er wel in het juiste seizoen zijn, wat wij natuurlijk niet waren.
Hier had de beheerder mijn hulp nodig bij het plaatsen van een informatiebord. Dat was ongeveer 5 minuten werken en scheelde ons entree geld. Toch 10 dollar in 5 minuten bespaart, altijd lekker.

Het stuk door de Nullarbor, wat saai en leeg is, maar ook wel weer leuk. Veel rijden en weinig zien. Iets wat in NL en ook Europa bijna onmogelijk is. Je komt plaatsjes tegen die bestaan uit een tankstation, camping en winkeltje. Er is 1 weg en die zijn nog recht ook. Er was ook een stuk, 90 mile road, die 150km kaarsrecht was. Dan een bocht en dan weer 90km recht. Hoezo saai om te rijden. Je moest zelfs oppassen voor vliegtuigen, want die konden ook nog landen op de snelweg op bepaalde stukken. Hadden we graag gezien, want dat moet raar gezicht zijn.

This is serious!

We sliepen het eerste gedeelte door de Nullarbor alleen op bush campings. De mooiste plekjes en dan ook nog gratis. Wat wil je nog meer?

Nullabor uitzicht vanuit de auto

Nullabor nummer 2

Foto camperen met zonsondergang.

Western Australia (WA) is onze 6de staat. Een staat die 2 miljoen mensen huisvest en de helft is van Australie. 1,5 miljoen mensen wonen in Perth en omgeving. De andere 500.000 mensen wonen verspreid over een heel groot stuk land. Er zijn dus veel eenzame plekken. Ze verdienen hier vooral hun geld door grondstoffen, zoals kolen, goud en erts uit de grond te halen. Hiermee verdienen ze 50% van de australische inkomsten en dit met 9% van de bevolking. Dit was ff schoolbank informatie voor jullie.

Door de Nullarbor heen gekomen kwamen we via Norseman in Esperance, de bewoonde wereld. Mooi stuk WA met mooie standen. Ze hebben hier zelfs de meest witte stranden van AUS, zeggen ze. Maar dit moeten wij nog gaan ontdekken in de rest van WA. Hier zijn we bijgekomen van al het reizen en hebben genoten van de omgeving.

Strand

We zijn verder gereden langs de zuidwest kust van Australie een heel mooi stuk als we iedereen mogen geloven. En dat doen we nu ook, want niet alleen de kust is erg mooi, maar ook de bossen met Karri bomen. Dit zijn bomen die tot 80 meter hoog kunnen worden. We hebben bij Denmark een boomtoppenwandeling gedaan. Via loopbruggen loop je dan tussen de toppen van de bomen, hierdoor krijg je mooie uitzichten en goed gevoel van de hoogte van deze bomen. Tevens hebben we een guided tour gedaan om meer over het gebied en de bomen te leren. Tijdens deze tour vertelde ze ook dat er 3 bomen waren die ze kon beklimmen. Wat ik dan ook later heb gedaan.
De wereld is maar zo klein, want bij dit park kwam ik een oud collega van mij tegen die ook aan het reizen is.
De boom die we konden beklimmen staat bij Pemberton. Best hoog. Via stalen spijlen die rondom in de boom zijn gestoken kun je naar boven klimmen. Ik ben maar meteen begonnen met klimmen, want leek mij wel leuk. Ik heb normaal niet echt last van hoogtevrees, maar nu begon ik hem toch wel een beetje te knijpen. Zeker toen er bij het eerste platform op 25m stond 'this is nothing yet'. Toch maar naar boven gekomen en niet te veel naar beneden gekeken. Bovenop had ik een supermooi uitzicht en keek ik over alle bomen uit. Das leuk en mooi, maar ik moet ook weer naar beneden = minder leuk.
Bij het omhoogklimmen hoefde je niet echt te kijken waar je je voeten plaatst, maar naar beneden wel. Dit betekent dan je dan naar beneden kijkt, ver naar beneden kijkt. Rustig maar zeker klom ik weer naar beneden en ben ik er levend weer uit gekomen. Ik heb al geskydived, bungy gesprongen en sta vaak ik cliffranden om naar beneden te kijken, maar dit was denk ik nog wel een van de engste dingen qua hoogte die ik ooit heb gedaan.
Beneden stond ik dan ook nog te trillen op mijn benen. Ik ben toch maar even gaan kijken op de borden hoe hoog ik wel niet was geweest. Niet zo gek dat ik het eng vond, want het was 75m. Dit is even hoog als een gebouw van 23 verdieping. Na dit alles zijn we naar een lavendelboederij geweest en hebben lekker in de zon genoten van een echte koffie/thee en een lavendelscone. Hadden we wel verdiend.

Hoge Karri trees

De volgende stop was Magaret River wat bekend staat als een van de bekenste wijngebieden van Australie. Het eerste wat wij hebben gedaan was een wijntour boeken. Alle andere wijngebieden in Australie hebben we laten liggen, dus deze moest het worden. Met 13 mensen in een bus op vrijdag de 13de. Dan is natuurlijk gedoemd om te mislukken.
Alles is goed gegaan en we hebben veel wijnen geproeft, langs mooie wijngaardengereden en ook nog bij een chocoladefabriek, kaasmakerij, bierbrouwerij en hertenboederij geweest. Deze ingredienten (wijn, kaas en hertenworst) zijn goed voor een paar avondjes borrelen. We haalde de gemiddelde leefdtijd goed naar beneden. Veel mensen die gepensioneerd zijn, gaan Australie verkennen en krijgen ook nog eens overal kortingen. We hebben we veel over Australie geleerd van de groep en gingen met een goed en wellicht een beetje aangeschoten terug naar onze tent.

De volgende dag eerst terug naar het zuiden naar het meest zuidwestelijke puntje van Australie. Check, is weer van de to-do-list af.
Hierna via de wijngaarden richting Dunsborough en Busselton gereden. Onderweg zagen we allemaal vuur langs de weg. Bleek dat de brandweer hier preventief de bossen in de fik zetten om grote rampen te voorkomen. In Busselton hebben ze de langste pier (noemen ze een Jetty) van het zuidelijke halfrond, 1935m. Dat is best een eind lopen, maar wel leuk om dan midden op zee te staan.
Nog 180km naar Perth, maar nog tijd voor 1 overnachting. Dit hebben we bij Preston Beach gedaan op een Bush camping. Om hier te komen moesten we wel een 6km lange dirtroad nemen. Geen probleem normaal, maar deze was de slechtste die wij ooit hebben gehad. 6km is best ver als je maar 10km/h kan rijden en dan nog door elkaar wordt geschud door alle hobbels op de weg. Hier hebben we onze kaas, wijn en wordt gepakt om lekker te genieten van de rust en de bosrijke omgeving.

We werden in de avond verwacht bij Mignon en Sjoerd een teamgenoot van Elke. De hele dag hebben we rustig aan gedaan en lekker genoten van de kustlijn en Frementle. Dit is eigenlijk de haven van Perth. Het heeft oude gebouwen en een relaxte sfeer. We hebben het centrum van Frementle verkend en hebben geborreld op een stadsmuur met ondergaande zon. 's Avonds aangekomen in Perth bij Mignon en Sjoerd die hier beiden tijdelijk werken tot het einde van het jaar. We zijn uiteten genomen en mochten slapen in een echt bed. Naja Elke dan. Ik had mijn tripje naar Melbourne op het programma staan.

Ik zal het proberen uit te leggen. In ons around the world ticket heb ik een vlucht van Melbourne naar Perth zitten. Dit had ik geboekt omdat ik van plan was 3 maanden te werken in Melbourne en daarna 3 maanden in Perth. Dit feest was niet doorgegaan, maar ik had nog wel mijn vlucht staan. Deze kun je dus niet annuleren en als ik deze vlucht niet zou nemen dan zouden ze de rest van mijn tickets in mijn around the world tickets cancellen. Ik heb dus nog een vlucht van Perth naar Melbourne moeten bij boeken om al mijn vluchten te houden.
Duidelijk??
Om 1.30 vertrokken vanuit Perth en om 6.45 in Melbourne aangekomen. Hier werd ik opgehaald door Thijs, een oud teamgenoot en vriend van mij die in Melbourne woont. Super leuk om hem, zijn vriendin en kind te zien. Even bij gekletst en om 12.30 weer te vliegtuig naar Perth gepakt. 14.40 kwam ik weer aan en niet veel later lag ik in coma in een heerlijk bedje na een lange maar leuke dag.

Morgen gaan we Perth verkennen en de laatste 2 maanden in australie zijn ingegaan.

Nog eens wat cijfers, want dat vond ik wel leuk in Elke haar vorige stukje.
De korste weg naar Darwin (onze laatste bestemming) is 4000km.
Onze km-teller staat nu op 21.167km wat de halve omtrek van de wereld is of van Amsterdam naar Kaapstad en weer terug.

Mochten jullie ons echt heel erg missen,kijk danonder het tapje fotos. Daar staan nog wat extra plaatjes!

Hopelijk kunnen jullie nog genieten van de verhalen. Wij genieten in ieder geval nog wel van de reizen.

Cheers

Cairns naar Canberra

Life is what you make it!

Hallo lieve mensen in Nederland en onderhand ook een paar volgelingen overzees,

Wat een rustige periode had moeten worden is toch best hectisch geweest. Unieke ervaringen en een aantal vervelende momenten maken de reis levendig en speciaal. Zo`n reis is een uitdaging, dus je moet ook niet raar staan te kijken als er af en toe wat onverwachtte dingen voorbij komen. We are still healthy and alive, dus waar hebben we het over...


Pieter heeft de vorige keer uit Airlie beach geschreven, dit is een toeristisch plaatsje zo`n 700 km van Cairns af. Eigenlijk wilden we niet noordelijker gaan, maar het duiken op het great barrier reef vonden wij reden genoeg om deze kilometers toch even door te rijden. De rit langs de kust naar Cairns was eigenlijk toch wel de moeite waard. Als ramptoeristen hebben we stapvoets door de plaatsjes Cardwell en Tully gereden waar de cycloon Yasi flink heeft huisgehouden. Er is alweer veel opgeknapt, maar vooral de natuur heeft erg te lijden gehad. Complete gumtreebossen (eucalyptus) zijn geknapt en lijken op slagvelden. Helaas hebben de wegen in Queensland heel veel onderhoud nodig. Door de overstromingen (floodings) is het asfalt erg beschadigd en vallen er gaten in de snelwegen. Het is dan ook onmogelijk lekker door te rijden. In Nederland zetten ze verkeerslichten bij een wegversmalling, maar hier gebruiken ze nog verkeersregelaars met een stopbord die in de middle of nowhere staan. Wij hebben wel respect gekregen voor deze mensen. Kan me een betere baan voorstellen. Opvallend is trouwens dat een groot deel van de wegwerkers stoere dames zijn!Verder nog een opvallend iets van Australië. Het staat vol met gebouwen in de vorm van grote vruchten, dieren etc. We hebben een aantal fotos geschoten om jullie een beeld te geven. Rare lui die Australiërs.


Aangekomen in Cairns hebben we een huisje op een caravanpark geboekt. De prijzen van dit soort accomodaties zijn zo laag dat we de tent lekker in de auto hebben gelaten. Queensland en metname Cairns heeft erg te lijden onder al het natuurgeweld. De toeristen blijven weg en daarom konden wij eindelijk weer eens in een normaal bed slapen, voor 38 dollar per nacht, dat is zo`n 30 euro. Lang leven Yasi!!! (sorry) In Cairns heb ik me in het leven van de duikers gestort. Eerst twee dagen theorie en luchthappen in een zwembad en daarna drie dagen, samen met Pieter, het great barrier reef op. Samen met mijn cursusmaatjes, een groep van 12, zou het laatste praktijk deel afgenomen worden vanaf de boot op het rif. Ervaren duikers zoals Pieter konden aanhaken tijdens deze drie dagen op één van de mooiste duikplekken van de wereld. Deze live-on-board is een leuke manier om veel duiken te maken in korte tijd. Pieter heeft 11 duiken gemaakt waaronder 2 nachtduiken. Tijdens deze nachtduiken worden er lichten geplaatst aan de achterzijde van de boot om vissen aan te trekken en daarmee ook haaien!!! Haaien zal je wel denken... Ja, we zijn tussen de white- en silvertip reef sharks gesprongen. Spannend, maar zoals ons al verteld was, onschuldig!


De omstandigheden op het rif waren niet geweldig, want er waren flinke golven en ook de zon liet zich minimaal zien. Dit is trouwens geen probleem voor het duiken, want onderwater is alles een oase van rust. Ik ben trouwens wel goed zeeziek geweest buitengraads en heb de visjes goed kunnen voeren. Op het rif was het gelukkig iets rustiger. We hebben allebei erg genoten van het duiken en ook waren de dagen op de boot erg gezellig. Naast de padi open water heb ik tevens gebruik gemaakt van de mogelijkheid om mijn bevoegdheid uit te breiden tot `adventure diver`, zodat zowel Pieter (advanced diver) als ik nu tot 30 meter diep mogen duiken. Wie weet waar we het komend half jaar nog kunnen duiken.


Vanuit Cairns hebben we 2600 km gereden naar Canberra in 7 dagen. Dit was flink doorjakkeren, maar dat ging voorspoedig op de Great England Highway. Hoewel het onmogelijk is om hier 100km in één uur te rijden. Na zo`n 500 km ( 6 a 7 uur) rijden, ben je er wel klaar mee. Om toch van de natuur in dit mooie stukje Australië te genieten, hebben we op bushcampings geslapen en `s ochtends vroeg mooie wandelingen gemaakt. Het hoogtepunt was toch wel het Crows Nest national Park op de grens van Queensland/New South Wales. Het landschap is hier bezaaid met boulders (zie fotos). Heel apart en goed voor de kiekjes. We hebben hier een ontbijtje van Weetbix (voor wie australie wel eens aangedaan heeft een bekend produkt) gegeten op de top van een berg met uitzicht over een prachtige vallei. Dit soort momenten vinden wij erg bijzonder en we genieten dan met volle teugen van de vrijheid die we hebben.


Ik sprak in het inleidende stukje ook over vervelende momenten. In Nederland gaat niet voor iedereen het leven verder. We proberen op afstand mee te leven met degene die iemand verloren hebben. Persoonlijk kreeg ik te maken met het overlijden van mijn opa. Gelukkig, door de mogelijkheid om via internet en telefoon te communiceren, voelen we ons ook weer heel dichtbij.


Ik ga weer verder met de LEUKE DINGEN, want die maken we gelukkig veel vaker mee! De eerste grote stad die we aangedaan hebben, is Canberra. Volgens velen een onmogelijke stad zonder uitstraling en uit de grond gestampt. De hoofdstad van Australië met haar parlement en vele musea heeft ons juist verrast. We hebben een bezoek gebracht aan het parlement, the national gallery, the national museum, the war memorial, de Telstra tower en de botanical gardens. Met de herfstige kleuren en het zonnige maar koude weer was het ook heerlijk om buiten te zijn. We hadden het geluk te mogen overnachten bij Andrew, Deb en hun gezin, een bekende van Pieter die hij ontmoet heeft tijdens zijn werkzaamheden in Corryong. We voelden ons erg welkom en het was heel gezellig. In Canberra hebben we ook de auto weer eens naar de garage gebracht. Onze Holden Commodore klonk als een rode ferrari. Bleek dat de uitlaat deels vervangen moest worden. Dit was wel weer een tegenvaller na de 1300 dollar die we al versleuteld hebben. Nu komt het; zo`n 50 km ten oosten van Canberra hoorden we een ratelend geluid onder de motorkap. De ontknoping volgt later...


Vanuit Canberra zijn we naar de kust gereden om daar te meeten met Laurens en Esther. Wij hebben hen al eerder in Melbourne ontmoet, maar na hun werkopdracht hebben ze nu ook wat tijd om het land te zien. We zijn beland op een bushcamping genaamd Pretty beach. De plek was zo `pretty` dat het er bijna zwart zag van de mensen. Gelukkig verlieten de meeste kampeerders de camping de volgende dag zodat we toch konden genieten van het kamperen in the wild. Na een mooie stranddag werden we helaas weer eens getrakteerd op een zondvloed. Je zou er toch sacho van worden! Ook hier is het geulen graven om je tentje droog te houden. We hebben hele kanalen gegraven en gelukkig met positief resultaat. Koken in een wasruimte hebben we ook nog niet eerder meegemaakt. Laten we het er maar op houden dat het allemaal een goede ervaring was.


Onderweg naar Mount Kosciuszko, de hoogste berg van Australië, hebben we in het plaatsje Cooma geprobeerd een garage te vinden, maar helaas zijn die op zaterdagmiddag gesloten. Zo ongeveer 15 km buiten het dorp werd het gerateld in de motor pijnlijk aan de oren en hebben we de auto aan de kant gezet en de wegenwacht gebeld. Na twee uur wachten, zijn we opgetakeld, teruggebracht naar Cooma en ondergebracht in een plaatselijk motel. Volgens de wegenwacht was de auto goed voor de schroot. Je kunt je wel voorstellen dat wij alles behalve blij waren op dat moment. Naast dat dit misschien het einde voor de auto betekent, is Cooma nou ook niet de plaats waar je je meerdere dagen kunt vermaken. Met 6500 inwoners heeft het natuurlijk wel een Mc Donalds, maar geen openbaar vervoer... We zitten dus goed vast! Afgelopen maandag hebben we contact gehad met een garage en opdracht gegeven een gereviseerde motor te laten plaatsen. Een dure grap, maar er is helaas geen alternatief. Gelukkig heeft de wegenwacht een hele goede service dus kunnen we de komende dagen in een motel verblijven en hebben we twee dagen een huurauto. Even door de zure appel heen bijten, maar als de auto klaar is (lees; na 12 dagen ivm pasen), kunnen we weer on the road! Helaas wordt het nu vliegensvlug naar Perth scheuren omdat Pieter daar op 16 mei een vlucht MOET pakken. Lang verhaal, maar als hij die vlucht niet pakt dan vervalt zijn gehele around the world ticket.


Jullie begrijpen wel dat wij nu niet de beste week van ons leven hebben, maar volgend jaar ofzo lachen we hierom! Morgen staat een mooie wandeling bij Mount Kosciuszko van 22 km op de planning en met pasen zullen we in Corryong verblijven. Even de handen uit de mouwen steken op de troutfarm! We kijken er naar uit, want het is nu heerlijk weer in het herfstige Australië.


Nog even voor de statistieken, we hebben nu zo`n 15.000 km gereden en hebben nog minimaal 10.000 kilometer in het vooruitzicht. Half juli vertrekken we naar Indonesië en zullen daar 2 maanden blijven. 15 april waren we een half jaar onderweg en hebben we 7 landen gezien. De toerenteller van onze Holden Commodore staat op 227.245 km. De totale `versleutel` kosten zijn nu 3500 dollar op een auto van 4000 dollar. Een aantal dagen geleden hebben we ons 2 jarige jubileum gevierd. Wie doet ons dat na, al 4 maanden in een tent? Dat we nog geen ruzie gehad hebben, is verbazingwekkend.


Wij werden op de hoogte gebracht van het drama in Alphen door het nieuws op de Australische radio; `There was a shooting in Alpen an der Rhine!`. Het was het eerste nieuws item op een lokale zender. Afstand, waar hebben we het over...


Over een aantal weekjes weer een nieuw verhaaltje en jullie in Nederland, geniet van het mooie voorjaar!


Dikke kus van Elke en Pieter


p.s. Oma sterkte met uw heup, we duimen dat u snel kunt revalideren en dat op een leuke plek!

Australia - East coast

You need both the sun and the rain to make its colors appear.

Hallo allemaal,

Het is alweer enige tijd geleden, maar hier is dan weer een update van onze belevingen aan de andere kant van de wereld.


We waren gebleven bij ons vertrek uit Sydney richting Cairns. Als je niet veel tijd heb zal ik het even samenvatten. Meer dan de helft van de dagen hebben we regen gehad. We hebben veel, heel veel stranden gezien en we hebben het nog steeds naar ons zin. We hebben wel een klein dipje, maar daar komen we nu goed uit. Was wel een luxe dipje. We waren het reizen langs de kust even zat. Gelukkig hoeven we nog maar iets van 12.000 km langs de kust te rijden de komende 4 maanden.



Dat was in een notedop. Hier het langdradige, maar informatieve gedeelte van onze belevenissen.
Vol goede moed gingen we richting het noorden. Eindelijk weer samen en lekker camperen.
We zijn lekker rustig van start gegaan en hebben iedere dag maar iets van 150 km gereden. Vaak stoppen en veel wandelen en genieten van alle mooie uitzichten over de zee en de kust.
Eén van onze eerste wandelingen liepen we rustig over het strand en zagen dolfijinen in de verte. Super cool natuurlijk, maar na 15 minuten af en toe vinnen boven zien komen is het wel leuk geweest. Wij liepen weer verder en toen zagen wij een vin boven water die niet weer snel onder water ging. De vorm was ook anders en er zat nog een kleine vin achter. Dit was onze eerste haai. Die ongeveer 20 meter van de kust lekker rond zwom. We kwamen nog 2 mensen tegen en hebben ff staan kijken en praten. Binnen 10 minuten echter was er een helicopter, was iedereen uit het water en voer de strandwacht met een bootje rond om mensen te helpen. Dit terwijl de haaien nog bij ons waren en dat was best een stuk verder. Dit gaf ons het vertrouwen dat wij toch gewoon in de zee konden zwemmen. Als het maar op een strand is met strandwacht, maar het blijft altijd in je achterhoofd zitten. Of je nu duikt, snorkelt, surft of gewoon aaan het zwemmen bent, je denkt altijd zie ik geen haai.
We hebben onderweg veel dorpjes aangedaan, zoals Port Macquarie, Yamba, Noosa, Lismore en Byron Bay.



Byron Bay is de plek in Australie die ongeveer alle jongeren aan doen. Het is een echt surfersdorp. Dit is te merken aan de relaxte sfeer en de hippies. Wij konden het natuurlijk niet laten om ook maar een board te huren en zelf een poging te wagen. Om eerlijk te zijn ben ik hier toch niet voor gemaakt, geef mij maar sneeuw en een board dat gaat een stuk beter dan dit. Kleine impressie: Had je eindelijk een golf te pakken na hard paddelen, kwam de neus van je board in het water en zat je ineens in de golf die als een wasmachine draaide. Niet leuk. Maar wel raar dat er nog steeds water in de zee zat toen we klaar waren. Ik had toch echt het idee dat ik alles al binnen had gekregen.



De eerst volgende grote stad na Sydney was Brisbane in Queensland. Een nieuwe staat en een uur tijdsverschil. Queensland is tegenwoordig bekend om zijn overstromingen twee maanden geleden. Hier hadden wij afgesproken met een collega van mijn vader die wij nog nooit hadden gezien. Wij hebben heerlijk gegeten en mochten zelfs blijven slapen bij Rogier en Hil. Het is echt bizar hoe je soms via via bij mensen komt die je niet kent en dat je echt welkom wordt geheten. We hebben een gezellige avond gehad en heerlijk geslapen in een echt bed. Een luchtbed is toch geen echt bed zijn we achter. Hierna hebben we onze auto weggebracht voor een reparatie en hebben we Brisbane verkent. De stad zelf vonden wij niet zo leuk. Op de rivier die dwars door de stad gaat na. Vooral de suburbs er omheen zijn leuker. In Brisbane habben wij de eerste gevolgen van de overstromingen gezien. Misschien dat dit ook hielp in ons beeld over deze stad.



Onze gerepareerde auto reed weer als een zonnetje. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Net boven het centrum van Brisbane, in Redcliff, waar Rogier en Hil ook wonen ligt Moreton Island. Dit is het 2de grootste zandeiland van de wereld. Hiervoor hadden we een toer geboekt, maar was geannuleerd. Waarom precies weten we niet, maar het weer bleek toch niet goed te zijn dus treuren deden we er niet om.



Onze volgende bestemming was Hervey Bay. Onderweg zijn we nog langs de Australian Zoo gekomen, de dierentuin van Steve Irwine (May he RIP). Maar een dagje naar de Zoo voor 70 dollar pp vonden we dan toch wel weer overdreven. Daarvan kunnen wij gewoon bijna een week van overnachten, als we alleen kamperen. Hervey Bay bestaat eigenlijk alleen omdat het naast Fraser Island ligt. Het grootste zandeiland van de wereld. Je kunt hier diverse tour naar toe boeken met 4WD en heeft mooie meren met kristal helder water. Na veel informeren bleek het toch allemaal erg duur te zijn. Aangezien het weer er niet al te best uit zag en wij het eigelijk te duur vonden hebben we besloten om ook dit te laten schieten en ons hoop te vestigen op de Whitsundays om daar te gaan duiken.



Dit laatste is wel gelukt. Eenmaal in Airlie Beach, vertrekpunt voor de Whitsundays, aangekomen zijn we meteen naar een bookingscentrum gegaan. We gingen hier heen met het idee om te duiken en dan meteen de Whitsundays te kunnen zien. We stonden weer buiten met een zeiltocht van 2 dagen en 2 nachten en een duiktrip van 3 dagen in Cairns. Het duiken was hier duurder en minder mooi dan in Cairns, dus ons werd aangeraden om nog ff een stukje, lees 700km, door te rijden naar Cairns. We hadden al veel trips laten schieten, dus we hebben alles geboekt. Nu moeten (mogen) we wel.


We zijn net van de boot gestapt en het lijkt nog alsof de aarde heen en weer gaat. We zaten op een wedstrijdboot die mee heeft gedaan aan de Oceaan Race rond the wereld. Een snelle boot dus. Alleen heb je daar wel weer wind voor nodig. Die er gelukkig vanmorgen wel was. Best leuk als de boot op 45graden ligt.
Tijdens deze trip hebben we Whitehaven Beach gezien, wat bekend is als het mooiste strand van de wereld. Het zag er inderdaad mooi uit, maar met zon schijnt het helemaal super te zijn. Dit kunnen wij hier ook op de postkaarten zien. Toch was het de moeite waard. Verder hebben wij ons prima vermaakt met de andere 29 mensen aan boord, hebben veel gesnorkeld en zelfs heb ik weer gedoken. Dit was alvast oefenen voor Cairns. Een geslaagde trip dus.


Morgen gaan wij in 3 dagen naar Cairns rijden waar we 3 dagen voor hebben. Hopelijk gaat dit lukken. Vorige 2 weken is namelijk de snelweg 6 dagen gesloten geweest wegen overstromingen. Aangezien het nog steeds regent hoop ik dat we geluk hebben en er langs kunnen rijden. Het moet een trip van 8 tot 12 uur zijn.


Groetjes aan iedereen,


Pieter en Elke.

Pieter werken in de omgeving van Corryong (Victoria)

Deel 3 van 3, Pieter werken in de omgeving van Corryong!

Working is different than celebrating Holiday!!!

Deel 3 van 3, Pieter werken in de omgeving van Corryong!

Wat een update deze keer. Drie verhalen ipv één en dan ook nog eens van 4 verschillende mensen. Wat hebben jullie lezers toch een mazzel.

Ik ben natuurlijk heel goed in kort en bondig schijven, zoals jullie al in eerdere verhalen hebben kunnen merken, dus zal de periode met Eline en Gemma overslaan. Dit is nu al 2 keer beschreven, daar zal ik jullie echt niet meer mee lastigvallen.

De periode dat Elke, Eline en Gemma aan het reizen waren heb ik een poging gedaan om mijn doel van deze reis te realiseren. Mijn doel was werkervaring opdoen in Australie om te zien hoe het echte leven is.
Aangezien ik mijn werkvisum niet heb gekregen moest ik dit op een andere manier achterhalen. De website Helpx heeft mij uitkomst geboden. Hierop staan mensen die een bed en eten aanbieden voor gemiddeld 4 uur werk per dag. Omdat ik hier geen geld voor krijg, geldt dit niet als werken en mag dit wel met mijn toeristenvisum.

Een periode van 4 weken wilde ik overbruggen (zodat Elke met familie geen last van mij hadden) op 2 vershillende locaties, zodat ik verschillende gebieden en families zou leren kennen. De eerste was in Corryong, een dorpje op de grens van de staat Victoria en New South Wales, zo`n 5 uur rijden van Melbourne. De was een oude forelboerderij die door de bosbranden in 2003 deels verwoest was. Daarna was er ook niets meer aan gedaan dus je kon er bijna niet meer lopen. Wendy, de dame waarbij ik verbleef, heeft het in 2007 gekocht en is nog steeds bezig om alles netjes te krijgen.
De tweede was Healesville, zo`n 1 rijden van Melbourne. Deze familie heeft een lavendel boederij en een B&B.

Na een gezellige en leuke tijd met Elke, Eline en Gemma over de Great Ocean Road en Melbourne was het voor mij tijd om alleen verder te gaan.
Ik wil toch nog ff iets kwijt over de tijd die wij samen hebben gehad. Allereerst mijn verjaardag. Het was echt super om je verjaardag te vieren aan de andere kant van de wereld op een mooi plek met mooi weer. Alleen wel jammer dat ik 30 werd en dat ik iedereen van thuis hierbij moest missen. Ik had nog wel iedereen uitgenodigd, maar de dure aussie dollar en de dure tickets deed dat de nek om. Met de groep die er wel waren, heb ik een leuke verjaardag gehad die ik nooit meer zal vergeten.
Als tweede het reizen met Eline en Gemma (en Elke natuurlijk). Het was echt super leuk om mensen van Nederland, en dan ook nog eens je schoonfamilie, op te halen op het vliegveld. We hebben echt een leuk stuk van Australie gedaan. Het was voor mij de derde keer dat ik de Great Ocean Road deed, maar hij is nog niet gaan vervelen.
Ook de tijd is Sydney was geweldig en ik denk dat ze in 4 weken veel van Australie hebben gezien. Door het rijden met de auto door het binnenland hebben ze ook het echte Aussie leven gezien.
Sorry van deze zijstap, maar wil de het toch ff vertellen.

Waar was ik ook alweer. Oja: Alleen in Corryong. Ze hebben mij op de trein gezet naar Albury en na een lange rit zou ik opgehaald worden door Wendy, toen nog een onbekende vrouw, die ik alleen via de mail had gecontact, maar we hadden elkaar gevonden op het station, dus het avontuur kon beginnen.
We zijn naar Wendy`s moeders (Gwen) huis gegaan in Corryong. Daar ben ik gebleven en is Wendy gaan werken. Helaas was Gwen niet thuis, dus moest ik mij zelf maar even vermaken. In een huis van een vreemde in een vreemde stad. Maar het voelde goed en uiteindelijk ben ik nog regelmatig bij Gwen geweest. De volgende dag moest ik natuurlijk wel werken voor mijn eten en bed. Ik heb de tuin van Gwen weer netjes gemaakt. Bomen en struiken gesnoeid en zelfs bomen helemaal weggehaald. Dat allemaal met een handzaagje. Verder had ik nog wat tijd om Corryong te verkennen. Daar was ik dus in 39 minuten mee klaar. Eén hoofdstraat en ook nog straten daarachter, maar daar had ik niet te zoeken.

Het echte werk zou beginnen op het stuk grond `Nariel`, van Wendy (nog 42 km van Corryong). Mijn telefoonsignaal was ik onderweg van Albury naar Corryong als snel verloren, dus het begon steeds meer op de middle of nowhere te lijken.
Wendy heeft daar echt een mooie lap grond. Er stromen 2 beekjes doorheen en er is veel flora en fauna. Hier heb ik denk ik 1,5 week doorgebracht. Meeste tijd was ik daar alleen, omdat Wendy moest werken. Er was genoeg eten en er was genoeg te doen, dus heb mij daar prima in mijn eentje vermaakt. Over luxe had ik ook niet te klagen. Er was namelijk internet, tv, dvd en airco. Vooral het internet was voor mij deze periode relevant, maar daar kom ik later op terug.
Om het verhaal toch iets korter te maken zal ik mijn werkzaamheden ff achter elkaar zetten en niet helemaal uitschrijven (zoals jullie gewend zijn). Het bestond uit veel bomen snoeien, kanaal leeg scheppen, gras maaien, struiken snoeien, tractor rijden en met meeste werk was toch wel alle takken opruimen die ik eraf gehaald had. Klinkt niet veel maar het is dan ook niet een gemiddeld tuintje zoals in NL.
Het meeste relaxte was toch wel het zijn op Nariel, de omgeving, de vogels, kangaroo`s en het zelf plukken van fruit voor mijn ontbijtje. Eenzaam was het soms wel, maar als het voor tijdelijk is, is dat goed te doen.
Naast mijn tijd die ik voor Wendy op Nariel heb gewerkt heb ik ook nog andere vrienden geholpen. Zo heb ik Andrew geholpen met het maken van een schouw van steen en platen aan de buiten kant van zijn vakantiehuisje. Terry, de vriend van Wendy, heb ik geholpen met het injecteren van zijn schapen en ben begonnen met het netjes maken van zijn tuin.

Naast werken heb ik ook ontspannen dingen gedaan; ben nog gaan golfen met Gwen, we zijn uiteten geweest in Corryong en de laaste paar dagen ben ik met Gwen naar tractorpulling geweest. Hier deed één van de dochters, Raeleigh van Wendy aan mee. Was een hoop herrie, maar wel leuk om een keer gezien en meegemaakt te hebben.
Met de andere dochter, Carina, en een paar vrienden zijn we daarna nog naar 2 kroegen gegaan om een paar biertjes te doen. De volgende dag hebben Carine en haar man de omgeving waar zij wonen laten zien. Verder hebben we de rest van de dag met hun vrienden doorgebracht. Leuk om zo opgenomen te worden in een vriendengroep. Dit was alweer mijn laatste dag. De volgende dag vroeg vertrokken om de trein van 12 uur te pakken die mij in 8 uur naar Elke, Eline en Gemma zou brengen in Sydney.
Het is een hele leuke ervaring geweest die echt toegevoegde waarde heeft voor mijn reis. Als we budgetair niet goed zitten is dat altijd een optie. Je ziet een gebied goed, leert veel mensen kennen en de kosten zijn laag.

Nu denkt de oplettende lezer. Waar is Healesville in dit verhaal gebleven? Klopt, dit is niet door gegaan. Ik had namelijk een mail gekregen van Manpower USA, mijn vorige werkgever. Ze zochten in Australie nog iemand die ze kon helpen. Aangezien NL veel verder was met dit project , dachten ze aan mij. Ik heb veel contact met ze gehad en iedere keer kwamen we een stapje verder. Manpower Australie wilde mij uiteindelijk hebben (na veel vragen en een referentiecheck )en het contract was uiteindelijk getekend. Zij zouden een sponsorship visa aanvragen, zodat ik wel in Aus zou mogen werken.
Je kunt je voorstellen hoe gelukkig ik was, dat het uiteindelijk toch nog zou gaan lukken. Het zou om een periode van 3 maanden gaan. Na overleg met Elke, die dan deels alleen zou gaan reizen, zou alles helemaal goed komen. Dit is ook de reden dat ik niet naar Healesville ben gegaan.
Uiteindelijk is dit alsnog niet doorgegaan. Het verkrijgen van het visum is toch lastiger dan Manpower en ik dachten. Met mijn huidige visum moet je in het buitenland zijn om het sponsorship visum aan te vragen. Dit zou betekenen dat ik 4-6 weken naar het buitenland moest om hierop te wachten. Dit paste niet in ons reisschema die wij al aan hadden moeten passen om het werken uberhaupt mogelijk te maken.
Op zijn zachts gezegd was dit vervelend, want had ik mij hier voor de tweede keer op verheugd en nu gaat het weer niet door. Misschien moet ik in de toekomst maar gewoon in NL blijven!!!

We zijn nu weer aan het reizen en dat is zo`n slecht alternatief niet. Wel jammer dat het alleen naar regent sinds wij zijn vertrokken uit Sydney een week geleden. Hopelijk krijgen we mooier weer als wij naar het noorden rijden. We kunnen nog zo`n 1000km richting Cairns, dus ergens zal daar wel de zon schijnen.

Dit was het laaste verhaal van deze 3-luik. Er is in de afgelopen maand veel gebeurd, maar nu is alles weer gewoon; we zijn weer lekker aan het reizen met zijn tweeen.

Groetjes,

Pieter

Great Ocean Road, Outback and Sydney

Feeling hot hot hot...

Deel 2 van 3, Elke in Australië!

26 januari 2011, de dag dat moeders en zusje lief het continent Australië aan zouden doen. Wij stonden de hele dag al te trappelen om ze op te mogen halen. Nog even snel een bezoekje aan het huisje dat we gehuurd hadden (zo`n 1,5 uur van Melbourne airport alsof het niets is) voor een korte check. Zo rond elf uur `s avonds een klein emotioneel momentje, omdat ze er waren. Het is fantastisch om je dierbaren zover van huis rond te mogen leiden. Helaas is 5 weken vakantie een beetje teveel voor mijn vader om vrij te nemen, dus hij heeft het moeten ervaren via onze telefoontjes en vele foto`s. Ik beloof bij deze om bij terugkomst in Nederland wat quality time met hem te besteden (voetbal kijken is geen straf voor mij).


De anderhalf uur van het vliegveld betekende wel dat we al opweg waren naar de Great Ocean Road. In het plaatsje Geelong hebben we overnacht, zodat we de volgende ochtend vroeg konden vertrekken. Pieter heeft dit deel met ons meegereist voordat hij begin februari de bush introk om bomen te zagen en gras te maaien (hij vertelt hier zelf later meer over). De Great Ocean Road staat bekend om zijn mooie ruige kust met als hoogtepunt de Twelve Apostels. Een aantal rotsen die voor de kust het water uit rijzen. Een aantal apostels zijn niet meer te zien omdat ze bezweken zijn in de oceaan. De aanwezigheid van mijn familie betekende ook iets meer luxe. We hebben niet gekampeerd, maar in motels en huisjes geslapen. Bij afwezigheid van Pieter hebben we natuurlijk wel de tent opgezet, want er was maar plaats voor drie in onze Jackeroo tent (hij doet t lekker hoor die tent!).


Ik ga even iets versnellen in het verhaal, want we hebben zoveel gedaan en gezien.


Pieter zijn 30ste verjaardag hebben we gevierd in Melbourne aan de Yarra river met een hele grote verzameling aan nationalitieiten (aussie, britten en nederlanders). Ongeveer 100 meter verderop maakte iedereen zich klaar voor de finale van de Australian Open, maar wij zaten heerlijk in schaduw te bbq-en. Een hele leuke dag op een hele bijzondere plek.
Na een paar dagen Melbourne hebben we Pieter uitgezwaaid. We zijn naar Adelaide gereden met een tussenstop in de Grampians. Helaas was dit mooie berggebied afgesloten wegens landslides. Het wachten werd niet beloond en na 2 nachten zijn we doorgereden. Adelaide vond ik een hele mooie stad met veel parken, stranden en chique statige huizen. Tevens stond het jaren geleden als een kunst- en cultuurstad met artistieke inwoners. Dit is nog te merken aan een parade-achtig festival en vele kleine winkeltjes met kunst, kleding en sieraden. Vanuit Adelaide zijn vertrokken voor een zesdaagse tour naar o.a. Coober Pedy, Flinders Range, Uluru (ofwel Ayers Rock), Kata Tjuka (de Olgas), Kings Canyon en als eindbestemming Alice Springs. Ik kan wel honderd pagina`s uitschrijven over alle mooie dingen die we gezien hebben, want het is me er toch allemaal bijzonder, maar dit ga ik niet doen. De plaatjes zeggen hopelijk genoeg en vooral de beleving was geweldig. Samen met moeder en zusje 6 dagen in een bus door de outback en stoppen op mooie plekken. Misschien heeft iemand ooit de film Priscilla queen of the desert gezien, deze film is daar gefilmd en geeft ook iets weer van onze gevoelens. Vooral GROOTS!


Vanuit Alice Springs zijn we teruggevlogen naar Adelaide, omdat onze auto daar nog geparkeerd stond. Nog noemenswaardig is dat mijn moeder ontzettend onder de indruk was van het hostel gebeuren. Ze had nog nooit een hostel van binnen gezien en kon niet ophouden over hoe het allemaal georganiseerd is. Ze vond het fantastisch! De trip vanuit Adelaide naar Sydney (kijk maar eens op de kaart hoever dat is) was eigenlijk heel saai. Kilometers maken en maar een goed muziekje opzetten. (Oja, wil Bert nog bedanken voor de mooie cd met ongeveer 130 familie-kroft-hits. Hij kwam goed van pas tijdens onze uren in de auto.)


In Sydney zijn we ingecheckt bij het YHA hostel in de wijk de Rocks. Een fantastische plek met uitzicht op het operahouse. Pieter haakte die avond ook weer aan en ik was heel blij om hem weer te zien. Het was best even wennen na drie maanden onafgebroken samen te zijn geweest elkaar een tijdje niet te zien. Met zijn vieren hebben we Sydney verkend en tevens genoten van het zonnetje op Bondi Beach.


Het was een mooie tijd met veel indrukken en vooral heel veel belevenissen met mijn moeder en zusje. Veel kiekjes voor het familiealbum en een gespreksonderwerp voor de komende tijd. Gemma en Eline, dank voor jullie aanwezigheid! Het was zoals jullie zeiden; awesome!

Het volgende verslag, dat van Pieter, zal spoedig volgen!

Groeten van Elke

Gemma en Eline in Australië

Het was geweldig!

Hierbij deel 1 van 3, waarin Eline en Gemma hun verslag doen van 4 weken Australië. De komende week zullen onze verhalen en foto`s volgen!

24 februari 2011 - Sydney:
Wat een land, een grote diversiteit aan ervaringen en indruk. Allereerst het weerzien met Elke en Pieter. Na drie maanden reizen, mochten wij één maand `aanhaken`. De eerste acht dagen met zn vieren de great oceanroad, daarna Melbourne. Een bijzonder moment was de 30ste verjaardag van Pieter die we met een select gezelschap hebben mogen vieren aan de Yarrariver met een bbq. Pieter op de trein gezet en met zn drieën door, via de Grampians, naar Adelaide. Vanuit Adelaide een tour met 23 mensen de Outback in, met als einddoel Alice Springs. Daarna met het vliegtuig teruggevlogen naar Adelaide. Toen met de auto via Wagga Wagga de blue mountains in en daarna naar Sydney. Hier haakte Pieter weer aan.


Dus vier van de acht staten gezien! Wat viel ons op: veel diersoorten; allerlei vogels, bij ons in een kooi, hier los. Daarnaast kangaroos, wallibies, koalas, lizards, slangen, thorny devils, dolfijnen , pinguins, kookaburras, emoes, wilde paarden, possums, kamelen en (te)veel soorten insecten.


Het weer: van regen, kou (vooral `s nachts in de tent) tot veel zon (in de outback 37 graden in de schaduw en 47 graden in de zon)


Mensen: veel toeristen, veel australiers van Aziatische afkomst, aboriginals (vooral in de outback en weinig in de steden). Australie is ook aan het uitdijen, maar de mensen zijn erg vriendelijk en gezellig.


Het eten: er is behalve de barbie geen echt Aussie voedsel, dus verder allerlei variatie in de steden, maar op het platteland veel gouden M-en (alias Mc Donalds). En verder overal openbare bbq`s.


Overnachtingen: van hostels (een hele ervaring) tot motels, een cabine, een tent, een grot en een swag (een stevige slaapzak in de buitenlucht onder de sterrenhemel).


Het hoogtepunt van Eline was het kameelrijden! Een geweldige ervaring; samen met Elke achter de kont van een andere kameel aan een stuk de woestijn in.


Hoogtepunten gemma: Een waanzinnig groot land met een prachtig afwisselende natuur, waar het buitenleven erg populair is. Van regenwouden, aride streken (woestijn) naar een open boslandschap en weiland. En natuurlijk het samenzijn met Elke en Pieter waar wij ons kostelijk mee vermaakt hebben.

Zij hebben het awesome, dus wij ook. Het was super cool!

Groeten van Gemma en Eline